Mieszkanie Ruby Jenkins, Gordon Street 17/9

Ruby Jenkins

- Oczywiście, że pracowałam. Klientów było dzisiaj wyjątkowo dużo, wszyscy chcieli się najwyraźniej pochwalić swoją miłością - zauważyła, nie bez ironii w głosie. Naprawdę bawiła ją idea tego święta, chociaż z drugiej strony wiedziała, że dobrze jest mieć z kim je spędzać. Odkroiła sobie kawałek steku i wsadziła go do ust z niewymuszoną gracją. - Za to jutro wzięłam sobie wolne. Muszę odreagować te wszystkie serduszka - dodała, przewróciwszy oczami. Kiedy tak na niego patrzyła, wiedziała, że zdążyła się za nim stęsknić.

Donnie Blackwood

Skrzywił się na jej pierwsze słowa. Nie rozumiał tych tłumów wszędzie i całujących się na ulicy par. Jakby przez pozostałe 364 dni w roku nie dało się kochać.
- Ja idę dopiero po południu do pracy. Dzisiaj siedziałem tam cały cholerny dzień, dmuchając balony w kształcie serc. Moja szefowa ma fioła na punkcie walentynek. Założyła dzisiaj bluzkę w serduszka, a nam kazała przypiąć sobie zawieszki z sercem pod identyfikatory. - Przewróciła oczami i zaśmiał się cicho. - Trauma. Mam nadzieję, że dzisiaj zobaczę już czerwień tylko na twoich ustach. - Dodał uśmiechając się do niej.

Ruby Jenkins

Skoro szedł po południu do pracy to, cóż, wnioski nasuwały się same.
- Muszę cię rozczarować - powiedziała Ruby, unosząc ku ustom widelec z nabitym nań kartoflem. - Mam czerwoną bieliznę. Chociaż nie, tylko majtki. Stanika nie mam. - Posłała mu sugestywne spojrzenie, nawet się przy tym nie rumieniąc. Sama nie wiedziała, czy to zasługa dobrego podkładu, czy może raczej słów Amy, która kazała jej wybić mu wszystkie myśli o tej drugiej z głowy. A dopiero się przecież rozgrzewała!

Donnie Blackwood

To cóż, nie żeby wziął specjalnie następnego dnia drugą zmianę, może odrobinę. Chciał pobyć z Ruby, bez pośpiechu.
- Zamknę oczy i będzie dobrze. Albo ściągnę ja tak szybko, żeby nie patrzyć. - Stwierdził ze śmiechem. - Bo opcja bez rozbierania nie wchodzi w grę. - Dodał poważnie. Podobała mu się jej bezpośredniość i odwaga. Zjadł kolejny kawałek steku. - Mówiłem ci już, że ładnie wyglądasz? - Zapytał z rozanieloną twarzą.

Ruby Jenkins

Ruby zaśmiała się tylko, patrząc na niego z błyszczącymi oczami. Wyglądała teraz na wskroś kobieco, a przy tym zachowała swój unikatowy charakter. Chyba rzeczywiście to całe strojenie się nie było najgorsze, jeśli miała słyszeć takie komplementy od Dońka.
- Mówiłeś. Ale nie krępuj się, możesz to powtórzyć kilka razy, to może w nagrodę dostaniesz deser. - Donnie nie miał pojęcia, jak bardzo Ruby się postarała. A to, co przygotowała, było naprawdę wyborne! - Ale wiesz, na to trzeba zasłużyć - ostrzegła go lojalnie.

Donnie Blackwood

Donnie westchnął teatralnie i skinął głową. Zabrał się za jedzenie steku. Z zapałem. Jak miało być na deser coś oprócz Ruby to może warto się pospieszyć.
- Sądziłem, że deserem jesteś ty. Nie wiem czy coś zdoła cię przebić - Powiedział z uśmiechem. Miał zasłużyć prawda? Już trochę podlizał się kwiatami, prawda? I swoją czarną koszulą. - A jak w pracy tak poza walentynkowo? - Zapytał jej z zaciekawieniem.

Ruby Jenkins

No tak, w tej czarnej koszuli prezentował się wyjątkowo dobrze. Nie to, żeby kiedykolwiek wyglądał źle, ale ona wydobywała głębię jego oczu. Pierdolenie, po prostu wyglądał seksownie.
- W pracy jest okej, chociaż chyba spędzam w niej trochę za dużo czasu. Ale postanowiłam, że czas trochę o siebie zadbać i już nie biorę więcej niż osiem godzin na dobę. - Wsadziła do ust kolejny kawałek steku, który zadziwiająco szybko się kończył. No, nic dziwnego, jak się nic wcześniej nie jadło; apetyt był całkowicie zrozumiały. - Dzięki temu będę mieć też więcej czasu dla ciebie, panie zapracowany - rzuciła półkpiąco, posyłając mu uśmiech.

Donnie Blackwood

Tak, nie potrzebne są gadki o przemęczaniu się i takich innych, skoro można ją przekonać dobrym seksem. Donnie w sumie się cieszył z takiego podejścia Ruby.
- Jeszcze ja muszę w takim razie zamordować moją szefową i będę mógł być na każde twoje zawołanie. Pomożesz mi, hm? - Zapytał lekko i spojrzał na nóż w swojej ręce. Też właśnie skończył jeść. - Sądzisz, że jaki sposób morderstwa będzie najlepszy? - Tak, to było bardzo istotne. Jeśli Ruby chce mieć go częściej.

Ruby Jenkins

- Och, to musi być coś wysmakowanego. No wiesz, jakiś szpikulec od lodu, może - zastanowiła się Ruby, podnosząc się od stołu, a jej sukienka podjechała nieco do góry, odsłaniając spory kawałek uda. - Pewnie nawet mam tu coś takiego. Ale musimy mieć przy czym myśleć - zauważyła słusznie, podchodząc do lodówki i wyjmując z niej, no cóż, nic innego jak własnoręcznie robione makaroniki w trzech smakach: kawowe, pistacjowe i różane. Cholernie się przy tym napracowała i miała nadzieję, że Donnie to doceni. - Nie jestem najlepsza we francuskiej kuchni, ale spróbuj tym nie pluć. - Postawiła na stolę tacę, posyłając mu seksowny uśmiech.

Donnie Blackwood

Szpikulec do lodu, naprawdę? Może to nie taki zły pomysł.
Donnie stracił całe zainteresowaniem morderstwem swojej szefowej kiedy zobaczył co jest na deser. Przełknął głośno ślinę.
- Zrobiłaś to dla mnie? Jadłem makaroniki może ze dwa razy w życiu. - Powiedział przyglądając się ciasteczkom. - Aż nie wiem jak je mam jeść. - Zaśmiał się wesoło. Wziął tego różanego i wsadził sobie w całości do ust. Były pyszne. Zresztą, czy Ruby potrafi zrobić coś paskudnego?
- Bynajmniej nie będę pluć. - Powiedział z uśmiechem kiedy już przełknął.

Ruby Jenkins

- Ufff - powiedziała Ruby, ocierając dłonią czoło z iluzorycznego potu w geście ulgi. Sięgnęła po pistacjowy makaronik - jej zdecydowany faworyt, może dlatego, że była fanką orzechów - i wsadziła do ust, czując na języku słodki i intensywny smak kremu. Chyba naprawdę wyszły jej całkiem nieźle. - Tak, zrobiłam je specjalnie dla ciebie. Miewam przebłyski - oświadczyła, posyłając mu kolejny uśmiech, a jej stopa zupełnie przypadkiem znalazła się na jego kolanie. Podobno to działało za każdym razem, ale co ona tam mogła wiedzieć.

Donnie Blackwood

Działało. Donnie wpatrywał się w nią intensywnie. Będzie mu żal traktować w ten sposób jej misternego makijażu. Ale chyba nie będzie miał innego wyboru.
- Hej, Mała, chyba powinien być jeszcze jakiś walentynkowy taniec, co? - Powiedział wstając od stołu i podając jej rękę. Zaśmiał się przy tym wesoło. Przeszli do salonu, gdzie Ruby włączyła jakąś płytę z której popłynęło 'All you need is love'. Nie ma to jak romantyczny nastrój. Przyciągnął ją do siebie. Mistrz parkietu.

Ruby Jenkins

No, proszę, jeszcze trochę, a Ruby pomyśli, że Donnie potrafi być romantyczny.
Podobał jej się sposób w jaki trzymał dłoń na jej talii i ta niebezpiecznie bliska odległość między ich twarzami. Wpatrywała się w niego intensywnie, nie zamierzając spuszczać wzroku, już nie.
Może rzeczywiście to ten cały misterny makijaż i sukienka dodawały jej pewności siebie, ale nie mogąc dłużej wytrzymać nachyliła się tak, że ich wargi zetknęły się w namiętnym pocałunku. Aż jej w głowie zawirowało od tych emocji, ale nie zamierzała przestawać; jej dłoń sama powędrowała w kierunku jego twarzy, gładząc szorstką od zarostu skórę policzka. Tak było dobrze.

Donnie Blackwood

Donnie potrafi wiele rzeczy, ale nie zawsze to ujawnia. I może nie od razu romantyczny. Po prostu taniec to jedna z fajniejszych alternatyw dotykania kogoś. I dopiero teraz mógł poczuć ciepło bijące od Ruby, jej kobiece kształty i delikatną skórę pod palcami. To jak go pocałowała sprawiło, że nie mógł już myśleć o nikim innym, tylko o niej. Usta Ruby smakowały teraz pistacjami i czymś słodkim. Odgarnął jej włosy z ramienia i zaznaczył pocałunkami jej szyję. Ich taniec nie potrwa chyba dłużej niż jedna piosenkę.

Ruby Jenkins

Nie, chyba, że seks definiujemy jako jedną z form tańca.
Palce Ruby zręcznie rozpięły guziki jego koszuli, odnajdując skórę na klatce piersiowej. Robiła to wszystko już raczej instynktownie, tak, jakby znała mapę jego ciała na pamięć. Przez chwilę pociemniało jej pod powiekami od tych pocałunków Donniego, zwłaszcza tych w szyję - w prywatnej opinii Ruby były to jedne z najlepszych pieszczot w ogóle, ale ocknęła się na tyle, żeby zerwać z niego tę czarną koszulę. Jasne, seksownie się w niej prezentował, ale co z tego, skoro lepiej wyglądał bez niej?