Mieszkanie Phila Fostera, Gordon Street 17/32

Maria Watson

No tak, Phil nie był Charlesem. Ale nie wiedział, czy to zaleta, czy też wada; przynajmniej nie miał na rękach krwi niewinnych ludzi.
Uśmiechnął się delikatnie na jej słowa i wstał, żeby rozprostować nogi, które rozbolały go od tego klęczenia. Zawsze miał problem z kolanami.
- Charlesa też koniecznie musisz o tym poinformować - powiedział Phil, przeczesując rozwichrzone włosy.

Amy Grand

Amy chodziło tylko o to, żeby Scotty po nią przyjechał, nie potrzebuje asysty. Nie widziała sensu informowania Charlesa o tym, że źle się poczuła, ale wiedziała, że Phil i tak by to zrobił.
- Jesteś gorszy niż mój brat z tą troską. I wiesz, albo Scott albo Charlie, bo jakby obaj się tu pojawili więcej by było z tego szkody niż pożytku. - Przymknęła na chwilę powieki zastanawiając się nad czymś.
- Podasz mi mój telefon? Jest w kieszeni kurtki, zadzwonię do niego. Chociaż nie wiem czy nie będzie jeszcze w pracy. - Miała na myśli swojego chłopaka. Po krótkim zastanowieniu stwierdziła, że woli jednak racjonalne podejście Charlesa niż nadmierną troskę Scotta.

Maria Watson

Phil tylko skinął głową i ruszył w kierunku jej torebki. Trochę mu zajęło dokopanie się do telefonu, ale w końcu go wyciągnął i wcisnął w jej drobną dłoń.
- Nawet nie pamiętam, czy on jest teraz w pracy - stwierdził Phil, usiłując sobie skojarzyć, do której dzisiaj pracuje jego brat. Jak na złość, miał w głowie kompletną pustkę. - Ale od ciebie odbierze na pewno - dodał z przekonaniem.

Amy Grand

Amy wzięła telefon i wybrała numer Charlesa. Nie była taka pewna tego czy odbierze od niej, ale po kilku sygnałach usłyszała jego głos w słuchawce. Jej serce jak zwykle przyspieszyło.
- Cześć, Charlie. Co robisz? - Odpowiedział, że własnie wraca z pracy. A jednak będzie musiała go tu ściągnąć. - Dałbyś radę wpaść do Phila?
- Tak, jestem u niego.
- Nie, nic istotnego. Trochę źle się poczułam.
- Dobra, czekam. Pa.
Rozłączyła się i spojrzała na Phila z wyrzutem. Był gorszy niż Scott z tą troską. Ale nie mogła mu mieć za złe faktu, że się przejmuje. Zupełnie nieistotną rzeczą.
- Będzie tu niedługo. - Powiedziała odkładając telefon na stolik. Oparła się wygodniej o kanapę. To przestawało być zabawne. Nie przyznałaby się do tego Philowi ani Charlesowi, ale to nie był pierwszy raz kiedy działo się coś podobnego. Chyba jeszcze nie dopuszczała do siebie myśli o tym co to może oznaczać.

Maria Watson

Nazywajcie to intuicją, cokolwiek, ale Phil był bardzo zaniepokojony zachowaniem Amy. Wyglądała tak, jakby chciała wyprzeć ze swojej świadomości swój zły stan. Jakby miała w tym już, hm, wprawę? Ale przecież nie wyglądała na bulimiczkę, o ile na bulimiczkę da się wyglądać.
- On na pewno zabierze cię bezpiecznie do domu. Zaraz ci przejdzie, zobaczysz - rzucił trochę brew sobie, z przesadną lekkością.

Amy Grand

Dom, właściwie to pojęcie względne. Był raczej właśnie tam gdzie był Charlie. Nie miała pojęcia dlaczego aż tak mocno potrzebowała jego obecności. Czy chodziło tylko o tęsknotę?
- Już jest mi lepiej, Phil. Mogłaby wrócić sama. - Odparła próbując wstać z kanapy. Ale on powstrzymał ją spojrzeniem. Po chwili było słychać tylko mocne pukanie do drzwi. Amy była pewna, że Charlie się teleportował.
Phil podszedł do drzwi by je otworzyć, a ona przewróciła oczami za jego plecami.

Charles Campbell

Nadchodził oto i on - bohater w skórzanej kurtce, przemierzając ciężkimi buciorami całą podłogę domu brata, znacząc przy tym panele śladami błota. Kompletnie się tym jednak nie przejął i nie uspokoił, dopóki nie zobaczył Amy, leżącej na kanapie, przykrytą zielonym kocem.
- Co ci jest? - zapytał wprost, nie mając zamiaru bawić się w żadne subtelności. Znak, że wymiotowała, a ostatnio miewała zawroty głowy, był dla niego dość zrozumiały. Na pewno nie wszystko było okej. - Tylko mi nie mów, że czujesz się w porządku - ostrzegł ją, siadając obok i tuląc do siebie jej małe ciało.

Amy Grand

Przecież wymioty to nie koniec świata. Nie działo się nic niepokojącego. Oni wszyscy przesadzali.
- Nie wiem, może to po prostu grypa, albo inne paskudztwo. Mdli mnie i kręci mi się w głowie. - Powiedziała w jego ramię. Zapach jego wody po goleniu, zmieszany z zapachem skóry sprawiał, że przeszły ją ciarki. I naprawdę czuła się lepiej kiedy był przy niej. - Przesadzacie. Nie umieram przecież. - Powiedziała patrząc na Phila wyczekująco. Może by jej tak pomógł przekonać Charlesa, że nic jej nie jest?

Maria Watson

Phil najchętniej by się wcale nie wtrącał, ale nie potrafił. Czy to było złe, że chciał zbawić połowę świata?
- Hej, Charles, wszystko w porządku Amy musi tylko trochę odpocząć, najlepiej, żeby położyła się spać. - To nie było do końca to, co chciał powiedzieć. Charles chyba to wyczuł, bo bez słowa wziął Amy na ręcę i podziękował bratu spojrzeniem. Minęła chwila, a oni już zniknęli za drzwiami. Phil poczuł się cholernie samotny.

Amy Grand

Amy dostała smsa od Charlesa z pytaniem czy wybierają się do Phila i właśnie w tym momencie padł jej telefon. A skoro była na mieście to postanowiła wpaść do kamiennicy pana Fostera. Stanęła przed drzwiami jego mieszkania i nacisnęła dzwonek. Było już popołudnie więc miała nadzieję, że właściciel będzie w mieszkaniu. Nie pomyliła się. Po chwili Phil otworzył jej drzwi. Uśmiechnęła się do niego radośnie i w ramach powitania stanęła na palcach całując go w policzek.
- Ekipa remontowa, a dość niepełnym składzie, ale zawsze, gotowa do akcji. - Powiedziała ze śmiechem. - Zaprosisz mnie na herbatę? - Zapytała przekraczając próg.

Maria Watson

Phil miał dzisiaj spokojny dzień - praca przebiegała mu bez większych przeszkód, a dyrekcja poinformowała go - o dziwo! - o możliwości utworzenia matematycznego koła dla szczególnie uzdolnionych uczniów. Phil siedział więc i popijał kawę, wypisując potrzebne formularze. Usłyszawszy dzwonek, uśmiechnął się pod nosem - mógł się domyślać, że to Amy lub Charles. Padło na tę pierwszą - a on był z tego powodu bardzo zadowolony.
- Cześć, Amy. Jak się czujesz? - zapytał, posyłając jej promienny uśmiech. - Charles dojedzie? A herbatę ci zrobię, chociaż mógłbym gorącą czekoladę, bo kupiłem dzisiaj w drodze z pracy.

Amy Grand

Amy weszła do środka rozbierając płaszcz, szalik i rękawiczki. Na dworze było zimno i wciąż padał śnieg.
- Cześć, Phil. Jak się czujesz? - Powtórzyła za nim. - Nie jestem umierająca, że to musi być pierwsze pytanie. I czuję się świetnie. Rozpiera mnie energia. - Zaśmiała się wesoło i podparła ręce pod boki. - Charlie napisał mi smsa, ale cholera, nie zdążyłam odpisać, bo padła mi bateria. Nie ma go tu jeszcze? - Zapytała rozglądając się po wnętrzu, jakby Charlie miał wyskoczyć zza kanapy. - Może być czekolada. Z mlekiem. Zmarzłam. - Oświadczyła.

Maria Watson

- Jak czekolada to przecież nie z wodą - powiedział Phil z uśmiechem na ustach, kierując kroki do kuchni, gdzie nalał mleka do rondelka i wyciągnął dwa kolorowe kubki. - Ja się czuję świetnie - oznajmił, zupełnie, jakby nie było tego widać. Z daleka biła od niego pozytywna energia; znacznie mocniej niż na co dzień, choć wydawać by się mogło, że nigdy mu jej nie brakowało. - Co u ciebie słychać? Tak wiesz, poza dzieckiem. - No co, skoro nie chciała mówić o ciąży, to niech mówi o czym innym.

Amy Grand

To nie tak, że nie chciała mówić o ciąży. Zaśmiała się na jego ostatnie słowa. Podreptała za nim do kuchni i bezczelnie usiadła na blacie stołu kiedy Phil przygotowywał czekoladę.
- Tak poza dzieckiem? Pracuję. Dużo, podobno za dużo. Janet i Scott próbują ze mnie zrobić inwalidę. Zdaje się, że Charlie też. Ale się nie daję. Przyszłam zrobić ci remont. - Zaśmiała się wesoło. Dawno nie widziała Phila i prawdę powiedziawszy się za nim stęskniła. - Szukam mieszkania. - Pochwaliła się.

Maria Watson

- O, o tym jeszcze nie słyszałem - przyznał Phil, zalewając mlekiem obie czekolady, a potem szybko przemieszał je łyżeczką. - Proszę. - Postawił kubek przed Amy i sam usiadł na jednym z krzeseł. - To znaczy, w sumie to czegoś się domyślałem, bo Charles mnie pytał, czy są jakieś wolne mieszkania w kamienicy. - Uśmiechnął się do niej, a potem zbliżył kubek do ust i pociągnął solidny łyk. Czekolada jak zawsze była pyszna. - I co, znalazłaś coś godnego uwagi?