Mieszkanie Isabelle Clarke, 12/23 Bold Street

Isabelle Clarke

- Zapamiętasz niezapominajki - pomyślała na głos Isabelle, uśmiechając się kącikami ust. - W sumie całkiem zabawne. - Zgrabnie zeskoczyła z blatu i usadowiła się na krzesełku, nałożywszy nogę na nogę, a potem ponownie wbiła wzrok w Dońka. Nie miał pojęcia, jak bardzo cieszyła się, że go tu znalazła. Nie lubiła być przecież samotna, nie potrafiła egzystować jako jeden byt. - Wrzos i bzy też są okej, wiesz, to tak na wszelki wypadek. - Puściła mu oczko i zaśmiała się krótko, perliście.

Donnie Blackwood

Donnie prychnął z rozbawieniem i zerknął pod pokrywkę patelni, sprawdzając omlet.
- To na wszelki wypadek, gdyby Ethan zwrócił się do mnie z pytaniem o twoje ulubione kwiaty - powiedział krzywiąc się zabawnie. Zupełnie jakby on nie przyniósł jej małego bukieciku tego wieczoru. - Wiesz, że powinniście, wy kobiety, tworzyć takie awaryjne listy? Do skorzystania w razie klęski żywiołowej zwanej kłótnią albo czymś takim. Powinien tam znajdować się spis waszych ulubionych kwiatów, dań i miejsc. To byłoby takie małe... zabezpieczenie - stwierdził z rozbawieniem.

Isabelle Clarke

Teraz to Isabelle parsknęła śmiechem, odrzuciwszy do tyłu srebrzystoblond włosy, a potem posłała Donniemu spojrzenie pełne politowania. Chyba nie mówił serio.
- Jasne, wy, faceci, zawsze chcielibyście samych udogodnień. Może wypadałoby od czasu do czasu skoncentrować się na czymś innym niż seks i alkohol i zapamiętać te istotne rzeczy? - spytała, wciągnąwszy głęboko do płuc zapach omleta i uśmiechnęła się z zadowoleniem. Chociaż bardziej cieszyłaby się, gdyby mogła go w końcu zjeść.

Donnie Blackwood

Donnie powinien poczuć się urażony. On nie myślał o seksie i alkoholu, szybciej o seksie i jedzeniu. Jedzenie było ważniejsze i nawet przyjemniejsze.
- Koncentrujemy się. Ja na pewno. Wiesz, są jeszcze takie istotne rzeczy jak... cycki, jedzenie i praca. O. Kwiatki są mało istotne, więc lepiej to gdzieś zapisać. Tak na wszelki wypadek - stwierdził, wyciągając z szafki dwa talerze i przełożył na nie omleta, dzieląc go najpierw na pół. - Proszę. Smacznego. - Postawił przed nią talerz pyszności.

Isabelle Clarke

Isabelle nawet nie skupiła się na tym, żeby zripostować wypowiedź Dońka: jej uwagę zbyt mocno zaabsorbowało jedzenie, które, choć tak proste, wyglądało na cudownie smaczne. Natychmiast chwyciła sztućce w dłoń i odcięła pierwszy kawałek, włożywszy go do ust z właściwą sobie gracją. Machinalnie przymknęła powieki, odcinając niepotrzebny jej obecnie zmysł wzroku, a potem uśmiechnęła się z zadowoleniem.
- Dobra, rzeczywiście potrafisz zrobić coś z niczego. To istotna informacja, na pewno mi się przydasz, bo ostatnio średnio mi idą zakupy - dodała Isabelle.

Donnie Blackwood

Takie informacje powinny być cenione, że za ścianą mieszka wybitnie zdolny kucharz i w dodatku taki przystojny. Donnie odgarnął z oczu cisnące mu się do nich kosmyki przydługich włosów i posłał jej uśmiech wart tych omletów. Jak każdy facet, lubił być chwalony.
- W tym rzecz zwykle, że ja też nie mam czasu na zakupy, ale dzisiaj wbiłem się do ciebie, bo zupełnie nie miałem nic w lodówce - powiedział ze śmiechem i wsadził sobie do ust kawałek omleta. - No i jeszcze się stęskniłem, ale wiesz... są pewne priorytety.

Isabelle Clarke

Jasne, Isabelle już najlepiej wiedziała, o co mu chodziło: posłała mu promienny uśmiech w pakiecie z radosnym tańcem iskierek w jej oczach, a potem skoncentrowała się na jedzeniu, które znikało z jej talerza w ekspresowym tempie. Jednak nawet wtedy, gdy jadła tak szybko, Isabelle była naprawdę urocza, w tym przedziwnym staraniu się, żeby wszystko wypadło perfekcyjnie.
- Taak, wiem, też mam swoje priorytety - zaśmiała się, a potem podrapała po brodzie w wyrazie zamyślenia. - Chyba muszę się odezwać do Ethana. Chociaż nie, to on powinien do mnie, w każdym razie: odczuwam potrzebę zobaczenia go. To chyba całkiem normalny objaw, racja? - Też sobie znalazła autorytet w kwestii związków do rozmowy.

Donnie Blackwood

Gdyby Donnie nie miał pełnych ust pewnie parsknął by śmiechem, ale wolał jej nie opluć. Pytanie go o takie rzeczy zakrawało na wariactwo, na prawdę. Szczególnie zważając na to co kiedyś ich łączyło. Chociaż uwielbiał w Isabelle tą bezczelną wprost bezpośredniość.
- Chyba całkiem normalny, tak podejrzewam. A jeśli miałbym ci doradzać, to wybierz czarną bieliznę - oznajmił i po chwili pochylił się, unikając pacnięcia w ramię. Powiedział to jakby w sposób oczywisty wynikało to z ich rozmowy. - I wtedy już nie będziesz musiała się odzywać pierwsza.

Isabelle Clarke

- Och, Donnie - powiedziała Isabelle, uśmiechnąwszy się do niego z czymś na kształt czułości. - Ty głupolu, wiesz, że słabo się orientuję w świecie emocji. Ale dobrze, włożę czarną bieliznę. Tak mi w niej do... twarzy? Czy może raczej do ciała - poprawiła się, a potem pacnęła go wolną od sztućców dłonią w ramię i zaśmiała się w typowy dla siebie, bardzo dziewczęcy sposób. Uwielbiała to, że przy nim może być sobą w stu procentach. Udawanie kogoś, kim się nie było, potrafiło bywać wyczerpujące.

Donnie Blackwood

Donnie ani trochę nie rozumiał całej tej zabawy w udawanie. Był dość upartym gryfonem, zwykle przepracowanym i w dodatku zamkniętym w sobie. Tylko właściwie ona potrafiła go otworzyć do tego stopnia, że żartował sobie z jej bielizny.
- Czarna bielizna ma pewien przekaz, wiesz... 'hej, możesz mi wskoczyć do łóżka, ale wciąż będę niezależną kobietą' - powiedział udając trochę zbyt wysoki głos. - A tak naprawdę Bella, sam się nie orientuję. Dobrze, że Rose nie jest jedną z tych kobiet od awantur. Ale to zwykle ja jej szukam i ganiam za nią po mieście. - Dokończył swoje jedzenie i popił herbatą, uszczęśliwiony pogładził swój chudy brzuch. - Najadłem się. Skromnie przyznam, że było dobre.

Isabelle Clarke

No tak, widocznie Donnie nie odczuwał potrzeby udowadniania sobie samemu lub innym, że jest 'kimś'. U Isabelle też nie wzięło się to przecież znikąd - wszystko miało swoje podstawy, a jej poczucie wartości mocno podupadło po tym, jak została, no cóż, Puchonką.
- Ganiasz za nią po mieście? Och, jak słodko, no proszę - zaśmiała się Isabelle, ale z wyczuciem, bo na tyle, na ile zdążyła się zorientować, wiedziała, że to wciąż dość delikatny temat. - Omlet był pyszny, mistrzu, muszę ci to oddać. Jutro do pracy?

Donnie Blackwood

Donnie uśmiechnął się na swój sposób kiedy Isabelle wspomniała o Rose i przewrócił oczami. Nie był słodki, niech ona już da mu spokój. Po prostu chcąc być ze Ślizgonką musiał spełniać pewne wymagania, inaczej by się rozmijali.
- Ganiam po mieście, a ona i tak mnie zlewa. Chociaż nie, ostatnio wylądowaliśmy razem w rzece i zdecydowanie nie chciała się mnie puścić. To zaskakujące ile satysfakcji może przynieść odkrywanie czyichś sekretów - stwierdził i rozciągnął się, strzelając kościami. - Tak, jutro do pracy. Chyba powinniśmy zorganizować w restauracji jakieś wieczory tematyczne. Coś co przyciągnęłoby ludzi.Co powiesz na wieczór meksykański?

Isabelle Clarke

- To, że Meksykanki nie mają blond włosów, skarbie, ale jeśli bardzo chcesz to włożę czarną perukę i powinnam dać radę - powiedziała Isabelle, sięgając po jego talerz i wstała w celu zaniesienia ich do kuchni. Włożyła oba naczynia do zmywarki, a potem odwróciła się z ironicznym uśmieszkiem na ustach. - Jasne, że jestem za, uwielbiam meksykańskie jedzenie. Zresztą, lubię każde danie, które jest dobrze przyrządzone, przecież wiesz.

Donnie Blackwood

Donnie pokiwał głową i podniósł się z krzesła.
- Ale mogłabyś dać pokaz tańca, tango jest meksykańskie czy argentyńskie? Cholera, nie pamiętam - powiedział i podrapał się po brodzie. Zaśmiał się na widok jej miny. Chyba zwątpiła w jego inteligencję. - No i obiecuję, że będzie dobre jedzenie. O to już zadba nasz kucharz, powinnaś go poznać. Chociaż nie, złamałby ci serce - dodał ze śmiechem i wyciągnął do niej rękę, którą złapała, a on przyciągnął ją do siebie obejmując mocno.
- Pójdę już. Nie zapominaj o mnie, co?

Isabelle Clarke

Isabelle przewróciła oczami, jakby słowa Dońka były dla niej obelgą. Stanęła na palcach i ucałowała go w policzek, znacząc go koralową szminką.
- O tobie, panie Blackwood? Nigdy, przenigdy - obiecała grzecznie, zupełnie jak mała dziewczynka, a potem jeszcze przez chwilę wtulała się w jego klatkę piersiową, zanim finalnie pozwoliła mu opuścić skromne progi swojego mieszkania. Opadła ciężko na sofę i westchnęła, kiedy jej myśli zaczęły dryfować w ostatnio często uczęszczanym kierunku.