Mieszkanie Amy i Charlesa, Middle Street 6/9

Amy Grand

Amy nie miała nic przeciwko tej jego dominacji, ba, podobało jej się to. Charles chyba uważał, że seks jest też dobrym sposobem na pocieszenie. Chodziło o emocje, bliskość i to niesamowite ciepło, które ją wypełniało. Miała pewność, że wtedy jest tylko jej, a to pragnienie jest w pełni odwzajemnione.
Kiedy trzymał jej nadgarstki nie mogła go dotykać, co było niesamowicie frustrujące. Z jękiem protestu ugryzła go w wargę, ale wcale go to nie zniechęciło. Więc objęła go tylko mocniej nogami i pozwoliła mu zrobić ze sobą to na co tylko miał ochotę.

Charles Campbell

No cóż, jego potrzeby nie były teraz zanadto wygórowane; dość powiedzieć, że chciał ją po prostu pieprzyć aż zabraknie mu tchu.
Jego ruchy - z płytkich i niesamowicie szybkich - zmieniły się w wolniejsze i głębsze. Charles odczuwał satysfakcję za każdym razem, gdy usta Amy układały się w idealnie okrągłą literkę 'o'; a kiedy kosmyki jej niesfornych włosów przesłoniły jej śliczną twarz, odgarnął je i ponownie ją pocałował, czując zbliżającą się ekstazę.
Myśli o ojcu chwilowo całkowicie uleciały z jego głowy.

Amy Grand

Amy miała wrażenie, że jeszcze chwila i straci przytomność. Brakowało jej tlenu, a jego usta wcale nie ułatwiały jej oddychania, a jej ciało reagowało dziwną nadwrażliwością na każdy ruch Charlesa. Od nadmiaru bodźców świat zaczął wirować jej przed oczami. Szarpnęła rękę i wyrwała ją z jego uścisku, a jej palce wplotły się w jego włosy, ociągając go na chwilę od jej ust. Zdążyła jednak wziąć tylko jeden haust powietrza, bo fala przyjemności zalewająca jej ciało sprawiła, że musiała krzyknąć.
Jej paznokcie zatopiły się w jego karku, ale wydawał się tego nie czuć. Wystarczyło mu jeszcze tylko kilka pchnięć i poczuła jak jego mięśnie się napinają. Na jej nadgarstku z całą pewnością zostaną siniaki.

Charles Campbell

No cóż, Amy jakoś będzie musiała znieść tę niedogodność. Chyba było warto dla takich doznań, prawda?
Charles delikatnie postawił ją na ziemi, a potem stanął tuż obok niej, opierając się o przyjemnie chłodną ścianę, łapczywie zaczerpnąwszy jak największą ilość powietrza. Przez kilka sekund nawet zakręciło mu się w głowie, być może dlatego, że włożył w to naprawdę wiele wysiłku. Ale satysfakcja, malująca się na twarzy jego kobiety, była bezcenna.
- Teraz zdecydowanie jestem głodny - oświadczył, posyłając jej krótkie spojrzenie. Na jego ustach niezmiennie zagościł kpiący uśmieszek.

Amy Grand

Amy po prostu zaczęła się śmiać, głośno, a jej śmiech urywał się kiedy musiała zaczerpnąć powietrza, ale nie mogła przestać. Cichy chichot przeszedł w głośny śmiech. Sięgnęła po koszulę Charlesa i zarzuciła ja na swoje nagie ramiona i ogładziła jego rękę.
- Kocham cię, Charlie. Zrobimy makaron z parmezanem, a później zjemy go w łóżku - powiedziała w okolicy jego żuchwy, bo stanęła właśnie na palcach by pocałować jego policzek. Takie zwyczajne, niezwyczajne życie podobało jej się najbardziej. Posiłki jadane wspólnie, czasami nago w łóżku, które w końcu kupili. Nawet kłótnie o to kto ma zrobić poranną kawę, chociaż i tak zwykle padało na Charlesa. Nikt nie miał prawa tego zepsuć, nawet ojciec Charlesa.

Charles Campbell

Oczywiście, że to Charles częściej robił kawę; przecież był w tym absolutnym mistrzem, a przynajmniej nim się tytułował. Uśmiechnął się tylko do Amy i musnął jej wargi z niezwykłą dla siebie delikatnością, a potem wyminął ją, żeby nalać sobie trochę coli do szklanki. To tyle, jeśli chodzi o zdrowe odżywianie w jego przypadku.
- No tak, kochanie, ale z parmezanem i z czym jeszcze? Pomidory, szpinak, mięso? Ty dzisiaj możesz zdecydować - pozwolił jej niezwykle uprzejmie, a potem włączył ekspres. Skoro nie miał iść spać, musiał dostarczyć swojemu organizmowi dawkę kofeiny, natychmiast.

Amy Grand

Och, jakiż on dobry, pozwoli jej wybierać. Amy miała zamiar w takim razie wykorzystać sytuację, w końcu obiecał, że zrobi ten nieszczęsny obiad. Opadła się o blat stołu i wciąż nie zapinając nawet jego koszuli obserwowała uważnie jego sprawne ruchy.
- Ze szpinakiem - stwierdziła uśmiechając się do niego ślicznie. - Na początek nie wzgardzę też kawą. Pracowałam dzisiaj cały dzień, no prawie - uniosła prawą dłoń by odgarnąć włosy w twarzy i spostrzegła na niej oparzenie. Nie wyglądało dobrze. Ale zapomniała zupełnie o bólu. Dopiero teraz syknęła zobaczywszy w jakim jest stanie.

Charles Campbell

- Ze szpinakiem - powtórzył po niej, a potem schylił się, żeby podnieść i szybko włożyć na siebie bokserki. Nie miał nic przeciwko chodzeniu nago po domu, ale niekoniecznie lubił tak gotować. - Chcesz cappuccino? - spytał, obróciwszy w dłoni filiżankę z espresso, tak małą i kruchą w jego dłoniach, że wydawało mu się, iż jeden fałszywy ruch wystarczy, by pękła na drobne odłamki. - Wstaw wodę na makaron, ja zajmę się sosem. Aha, zapomniałbym - Ruby cię pozdrawia, twierdzi, że koniecznie musi się z tobą spotkać.

Amy Grand

Na wspomnienie Ruby na twarz Amy wrócił uśmiech. Całe wieki jej nie widziała. Chociaż tak często tęskniła za jej prostą radością i bezkompromisowym podejściem do pewnych sprawy.
- Chcę cappuccino i chcę wiedzieć jak ma się Ruby - powiedziała zeskakując z blatu i sięgnęła po garnek. - Charlie, dasz radę zrobić coś z moją ręką. Boli - poskarżyła się z żałosna miną i wyciągnęła ją w jego stronę. Jej osobisty czarodziej może nie był uzdrowicielem, ale znał kilka przydatnych zaklęć.

Charles Campbell

Dopiero teraz Charles odwrócił się, żeby ocenić stan ręki Amy, wcześniej kompletnie nie zwrócił na to uwagi, zajęty podziwianiem, hm, innych części jej ciała. Spojrzał na tę dłoń podejrzliwie i sięgnął po różdżkę, która jak zawsze znajdowała się w kieszeni jego spodni, tym razem walających się po podłodze.
- Co ci się stało? - zapytał, mierząc ją przenikliwym spojrzeniem idealnie błękitnych tęczówek, a potem wyszeptał jedno ze znanych mu zaklęć łagodzących ból. - Jak nie przejdzie ci do jutra, to udamy się do Pye'a, on na pewno ma na to jakieś cudowne specyfiki. A o Ruby opowiem, jak mi to wytłumaczysz.

Amy Grand

No przecież nie zrobiła tego specjalnie i nie, nikt jej nie przypalał żywcem. A on patrzył na nią tak podejrzliwie, że poczuła się o coś oskarżana.
- Oparzyłam się, przypadkiem - oznajmiła i wydęła usta. - Naprawdę. Próbowałam ratować nasz obiad, a później... jakoś tak to było. - Nie chciała już wracać do tematu jego ojca. Obejrzała wierzch swojej dłoni i oceniając ją jako zdatną do użycia postawiła wodę na makaron.
- A skoro Augustus spotyka się teraz z Jill to można powiedzieć, że mamy w rodzinie uzdrowiciela - stwierdziła z uśmiechem i sięgnęła do apteczki po plaster. Czasami mugolskie sposoby też się sprawdzały. - No i słucham, co masz do opowiedzenia o Ruby.

Charles Campbell

- To już jest takie oficjalne? - zapytał Charles, wrzucając na rozgrzaną patelnię szpinak, a potem pokroił trzy ząbki czosnku i dorzucił, z przyjemnością wdychając pierwsze zapachy obiecująco zapowiadającego się dania. Wcale go nie dziwiło to, że nie zna tych ploteczek; zarówno z Jill jak i Augustusem miał styczność bardzo rzadko, Amy znała ich lepiej. Zwłaszcza swoją kuzynkę, co chyba nie mogło być żadnym zaskoczeniem. - A u Ruby? Hm, nadal oddaje się pracy całą sobą, ale jest coś, z czego jest niesamowicie dumna; udało jej się przytyć kilka kilo. No i można powiedzieć, że musnęło ją słońce, co nie zmienia faktu, że nadal jest blada. Ale przynajmniej nie wygląda już jak trup. - Och, mistrz wysublimowanych komplementów do usług.

Amy Grand

Amy przewróciła oczami. Mistrz taktu i delikatności. Cóż, pan Campbell nigdy nie bywał pośredni z kontaktach z ludźmi, wolał prostu przekaz.
- Oj tam, od razu oficjalności byś chciał. Wystarczy mi jak na nią patrzył na jej urodzinach. Ale martwi mnie ten Ryan. Znasz go w ogóle? - Zapytała dla upewnienia się właściwie i pokręciła głową. - Koniecznie muszę pogadać z Jill, no i z Ruby koniecznie też. Mówisz, że się zaokrągliła? Całkiem fajnie pewnie wygląda. Jestem ciekawa jak jej ciąg dalszy romansów - zaśmiała się krótko, wcale nie chcą pamiętać z kim spała Ruby. Chloe Derwent zupełnie wyrzuciłyśmy już z głowy.

Charles Campbell

Cóż, Charles też nie widział Chloe całe wieki i choć Amy nie byłaby z tego zadowolona, trochę mu jej brakowało. Nie chodziło wcale o jej ponadprzeciętny i niemożliwy do zanegowania seksapil, lecz o jej osobowość. Ta kobieta miała w sobie coś, co sprawiało, że stawała się interesującym rozmówcą.
- Nie mówiła nic o romansach, możliwe, że chwilowo odpuściła sobie facetów i skupiła się nareszcie na samej sobie. Ryana nie znam, ale ostatnio w ogóle mam wrażenie, że mało z kim rozmawiam. Naprawdę musimy zacząć nadrabiać towarzyskie zaległości, wiesz? Przydałoby się kolejne spotkanie. Może w miasteczku pojawił się ktoś nowy - zasugerował, zdejmując z ognia patelnię z idealnie przyrządzonym szpinakowym sosem.

Amy Grand

Makaron też właśnie się skończył gotować, więc Amy rozłożyła go na talerzach, a całość posypała startym parmezanem. Pachniało i wyglądało pysznie.
- Tak, wiem, jesteśmy okropnie aspołeczni ostatnio. Jakoś do tej pory mi to nie przeszkadzało, ale chyba powinniśmy urządzić jakąś parapetówkę. Przyszedłby Scott z Olivią, Jill, może z Augustusem, Cam, Rubs? Co ty na to? - Zapytała zadzierając głowę do góry by spojrzeć mu z oczy, wyglądała wtedy jak mała dziewczynka. Jego wzrost i masywność dawały jej zwykle poczucie bezpieczeństwa. Nie zamieniłaby go na nikogo innego.