Klub muzyczny 'Hipnoza'

Isabelle Clarke

Dystans. Słowo, które przyświecało całemu życiu panny Clarke, być może dlatego, że już nieraz się sparzyła. Wiedziała, że gdy dopuści się nieodpowiednich ludzi zbyt blisko, mogą pozostawić trwałe skazy na życiorysie, a tego, cóż, więcej razy by już nie zniosła. Posłała Ethanowi jeden ze swoich uroczych uśmiechów, a potem pozwoliła sobie na dość intymny gest i ułożyła głowę na jego ramieniu. Tak, panna Clarke nigdy nie udawała, że jest samowystarczalna; obecność mężczyzny w jej życiu była czymś naturalnym, ba, powołanym wręcz.
- I jak wrażenia odnośnie tańca z zawodowcem? - spytała go, a w jej głosie dało się słyszeć tłumiony śmiech.

Ethan Martins · Dołączył: 22 Mar 2013 Posty: 321 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Ethan czuł się przy niej dobrze, całkiem naturalnie i nawet podobał mu się ten gest. Wsadził nos w jej włosy, które pachniały tak samo słodko jak cała ona. Jego palce zataczały małe kółka na jej plecach, a on zaśmiał się cicho, gdzieś w okolicy jej ucha.
Tak dawno nie miał nikogo tak blisko. No, poza napastnikiem na ringu.
- Niesamowite. Ciii, muszę się skupić na krokach - powiedział z rozbawieniem, zaglądając jej w oczy. Musiał przyznać, że lekkość z którą tańczyła sprawiała wrażenie, jakby pływała nad podłogą. - Do tej pory nie miałam za wiele czasu na takie przyziemne rzeczy jak taniec. Aurorom nie wolno się dekoncentrować podczas misji. - Tak, to znaczyło tyle, że ona go dekoncentrowała.

Isabelle Clarke

Isabelle na całą minutę przymknęła powieki, pozwalając sobie na chwilę oddechu. Naprawdę wiele spraw zajmowało nieustannie jej myśli i nie były to wcale rzeczy łatwe, lekkie i przyjemne, jak mogło by się wydawać jakiemuś obserwatorowi. To, że Isabelle kreowała taki, a nie inny wizerunek, było jej świadomym wyborem i zabrnęła w to już stanowczo za daleko, żeby móc się wycofać i zrzucić maskę wiecznie słodkiej dziewczynki.
- Całkiem nieźle sobie radzisz z podzielnością uwagi, bo jak do tej pory nie podeptałeś mi stóp - stwierdziła Isabelle, posyłając mu rozbawione spojrzenie.

Ethan Martins · Dołączył: 22 Mar 2013 Posty: 321 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Żaden człowiek, ba, żaden czarodziej nie miał łatwego życia. I wbrew pozorom zwykle nie chodziło o pieniądze, czy władzę. Chodziło o fakt tego, że byli zbyt zmęczeni i zwyczajnie zrezygnowani by ratować swój świat.
Ale w tej chwili Ethanowi wydawało się, że może więcej niż zwykle, że coś zaczyna się układać. Ale nie zdawał sobie sprawy z tego, że Isabelle była zbyt idealna.
- Nie mów lepiej nic, bo zaraz tego pożałujesz - ostrzegł ją lojalnie i zaśmiał się cicho kiedy muzyka przyspieszyła. To miał być przecież całkiem wesoły wieczór. - Uważaj - rzucił i puścił ją, obracając w miejscu kilka razy.

Isabelle Clarke

- Wow, jestem pod wrażeniem - stwierdziła Isabelle, której włosy zafalowały w powietrzu, a potem gładko opadły na ramiona. Isabelle rzadko kiedy w ogóle je wiązała, bo najbardziej lubiła je w takiej formie, jak teraz; ewentualnie zdobiła je opaską. - Masz jeszcze jakieś ukryte zalety, panie idealny? Bo nie wiem, czy mam zacząć demonstrować swoje, żeby za tobą nadążać - zażartowała, odsłoniwszy zęby w szerokim uśmiechu. Miała naprawdę dobry humor, bo, co dziwne, czuła się przy nim naprawdę komfortowo.

Ethan Martins · Dołączył: 22 Mar 2013 Posty: 321 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Ethan zaśmiał się i pokręcił głową, nie pozwalając sobie na chwilę odpoczynku. Muzyka zdecydowanie była o wiele szybsza i bardziej taneczna. Chociaż do wszystkiego, podobno, można zatańczyć.
- Zalet już nie, teraz przyszedł czas na wady - odparł, kiedy wpadła w jego ramiona po kolejnym obrocie. Podobał mu się jej dźwięczny śmiech i włosy smagające mu twarz. - Ale nie mam nic przeciwko demonstracji.

Isabelle Clarke

- Na demonstrację, mój drogi, należy sobie zasłużyć - powiedziała Isabelle, obróciwszy się wokół własnej osi, odsłoniwszy ładnie zarysowane mięśnie łydek. Na jej policzki jeszcze nie wstąpiły rumieńce, mimo że w klubie było gorąco - zawdzięczała to wciąż rewelacyjnej kondycji. - Dziwne, że nie spotkaliśmy się w Hogwarcie. Ile ty masz w ogóle lat, co? - zapytała, unosząc do góry jedną brew i posłała mu spojrzenie pełne zainteresowania.

Ethan Martins · Dołączył: 22 Mar 2013 Posty: 321 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Pytanie facetów o wiek nie było niczym niewłaściwym, prawda? Kiedyś już padło to pytanie.
- Jak na emeryta dobrze się trzymam? - Zapytał rozbawiony, chwytając ją w talii zdecydowanie, tak że ich ciała się stykały. Teraz już nie miała wyjścia. - Właściwie to w zeszłym miesiącu skończyłem trzydzieści. I nie mam pojęcia dlaczego nie znamy się z Hogwartu. Może dlatego, że kiedy ja byłem na siódmym roku, ty byłaś zbyt zafascynowana jeszcze tylko magią?

Isabelle Clarke

- Magią? Błagam, magia zawsze mnie fascynowała, ale mimo wszystko znałam lepsze rozrywki niż siedzenie nad książkami - powiedziała ze śmiechem Isabelle, pozwalając mu na przyciśnięcie się jeszcze bliżej. Ich ciała stykały się prawie w każdym punkcie, a ona wcale nie odczuwała z tego powodu żadnego dyskomfortu. - No dobrze, zaskocz mnie czymś, emerycie. Lubię niespodzianki - dodała z błyskiem w oku, a fałdy jej sukienki zafalowały, gdy obrócił ją wokół własnej osi.

Ethan Martins · Dołączył: 22 Mar 2013 Posty: 321 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

To brzmiało jeszcze bardziej absurdalnie niż było w rzeczywistości. Ethan uśmiechnął się do niej cwaniacko i po kilkakrotnym obrocie efektownie wychylił ją do tyłu. Jej ciało samoistnie ułożyło się w taki sposób, że leżała w jego rękach idealnie.
- Wydawało mi się, że jest tu też część kinowa. Chcesz obejrzeć jakiś film? - Szepnął jej do ucha i wciąż obejmując ją w talii pociągnął w stronę ich stolika. Wiedział, że 'Aurora' jest remontowana, ale zawsze mogą spróbować się wedrzeć tam ukradkiem. - Udawaj, że jesteś zupełnie niewinna - mruknął jej do ucha kiedy zabrał ich drinki i pociągnął ją w kierunku zamkniętych drzwi na końcu sali.

Scott Munro

Scott tego wieczoru był w Hipnozie już od kilku godzin. Lokal został zamknięty na czas imprezy organizowanej dla Jill, przez niego rzecz jasna. Jedzenie było z American Dream, to dogadał już z Victorią wcześniej. Miało być wyjątkowo i niepowtarzalnie.
Wszyscy pracownicy byli w pełni gotowości, a kolorowe drinki stały na barze, witając gości.
Scotty wyszedł z zaplecza rozglądając się po lokalu. Wszystko było idealne. Gdzieś przy drzwiach zrobił się jakiś zamęt. Po kilku sekundach zza ochroniarza wyłoniła się ruda czupryna, mogąca należeć tylko do Jill.
- Cześć, Mała - rzucił biorąc ją w ramiona i podniósł ją kilka centymetrów nad ziemię. - Wszystkiego najlepszego. Podoba ci się prezent urodzinowy? - Zapytał wskazując na bar i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nie był to rzecz jasna jedyny prezent.

Jillian Higgins

Jill, ze swoją mentalnością nastolatki, uwielbiała urodziny. Cudze również, ale chyba najbardziej własne. I ani trochę nie przejmowała się mijającym czasem; była jeszcze w takim wieku, kiedy nie myśli się o starości. Strasznie się cieszyła na myśl o urodzinowym przyjęciu i możliwości zobaczenia wszystkich ludzi, którzy byli dla niej ważni. Najważniejszy był Scott, to jasne jak słońce, cała reszta bezskutecznie mogła tylko próbować dotrzymać mu kroku.
- Cześć, Scotty - odezwała się wesoło, lustrując go spojrzeniem pełnym uznania. - Ty mi się podobasz. Dobrze wyglądasz.
Wyciągnęła dłoń i poprawiła mu kołnierzyk koszuli, chociaż to nie było konieczne.
- Dzięki, jesteś najlepszy na świecie.

Victoria Archibald

Victoria właściwie deportowała się do "Hipnozy" prosto z "American Dream" - jedzenie było dostarczone już wcześniej, po dokładnych ustaleniach ze Scottem, który naprawdę zaangażował się w to przyjęcie.
Victoria zapowiedziała swoje nadejście stukotem wysokich obcasów, tak samo klasycznych, jak i cała jej stylizacja. Z braku innych pomysłów, Victoria włożyła czarną, obcisłą mini na ramiączkach bez żadnych ozdób - sukienkę, którą z powodzeniem mogła nosić tylko kobieta, nie potrzebująca strojenia się, żeby zrobić na innych wrażenie. W swojej dużej torebce niosła ozdobne pudełeczko z naprawdę nietypowym prezentem, to jest naszyjnikiem z miniaturką 'Dziewczyny z perłą' Vermeera. Victoria nie była pewna, czy Jillian w ogóle lubi jego sztukę, ale zanim zdążyła to przemyśleć, postanowiła włożyć w niego całkiem niezłą sumkę. Zobaczyła w końcu jubilatkę wraz ze swoim kuzynem i posłała im swój charakterystyczny uśmiech.
- Cześć, kochanie, wszystkiego najlepszego - powiedziała, nachylając się, żeby pocałować ją w oba policzki, tak po europejsku. - Wyglądasz zjawiskowo. Ty też nie najgorzej, Scott.

Amy Grand

Charles musiał zostać w American Dream, więc Amy pojawiła się na przyjęciu sama. Przeszła zaledwie trzy przecznice od ich nowego mieszkania i znalazła się przed wejściem do klubu. Była tu może dwa razy, pomagając Scottowi dobrać materiały do wnętrza i obejrzeć całość wykonania.
Teraz ubrana w całkiem zwyczajną, ale uroczą sukienkę w drobne kwiatuszki, bez ramiączek i w buty na wysokim obcasie pojawiła się w klubie z bukietem konwalii i całkiem sporą paczuszką, w której ukryty był prezent. Ozdobna ramka z kolarzem zdjęć, tych jeszcze z czasów dzieciństwa i bardziej aktualnych. Na wszystkich przewijała się ona, Jill i Scott.
Podeszła do przybyłych wcześniej ludzi i z uśmiechem wręczyła Jill jej prezenty.
- Wszystkiego co najwspanialsze i najpiękniejsze - powiedziała ściskając kuzynkę, by po chwili znaleźć się też w objęciach Scotta. Zdaje się, że nie widzieli się już trochę czasu. - Wow, świetnie to wygląda - powiedziała wskazując na bar na którym pojawiały się nowe kombinacje kolorystyczne drinków.

Walter Knight

Jak to się stało, że Walt z własnej woli udał się na imprezę, na której spodziewał się spotkać ludzi, z którymi niekoniecznie potrafił się integrować? Powód był jeden: miał nie więcej niż metr sześćdziesiąt wzrostu, ciemnorude włosy i całe mnóstwo piegów. Gdyby nie Camille, Knight zapewne, z właściwą sobie ignorancją, przeoczyłby urodziny Jillian, ale jego dziewczyna starannie zadbała o to, żeby zapamiętał tę datę. Zamierzała iść z nim, ale w ostatniej chwili coś jej wypadło w pracy i kazała mu uprzedzić pannę Higgins, że pojawi się na jej imprezie z opóźnieniem. Sporym, chyba. Nieszczególnie ubolewając nad swoją chwilową samotnością, Walt udał się pieszo do Hipnozy, klubu, którego właścicielem był jego ulubiony mieszkaniec Cherietown. W dłoni trzymał ładnie opakowany prezent – nie zdążył się zapoznać z jego zawartością, ale wiedział, że skoro Camille go wybierała, to z całą pewnością będzie trafiony. Wspólne mieszkanie ułatwiało tyle rzeczy.
Przy wejściu został poproszony o pokazanie zaproszenia, co trochę go zdziwiło, ale zaraz przypomniał sobie, że przecież organizatorem całej tej imprezy był Munro – facet, który uwielbiał robić wrażenie przeróżnymi sposobami. Walt nie miał przy sobie zaproszenia. Czy kogoś w ogóle to zdziwiło?
- Nie wiedziałem, że będzie selekcja – mruknął do gostka, który koniecznie chciał zobaczyć ten cholerny kawałek papieru. – Nie macie tam listy ze zdjęciami wszystkich zaproszonych gości?
Pewnie stałby w tych drzwiach jak jakiś palant aż do usranej śmierci, gdyby nie to, że Munro zauważył zamieszanie i podszedł bliżej.