Klub muzyczny 'Hipnoza'

Scott Munro

Scott westchnął cicho, bo doskonale wiedział, że nie może niczego ukryć przed Olivią. Nie chciał. Chociaż chciał ją chronić, nic nie pomoże okłamywanie jej, że wszystko jest w porządku.
- Ryan poszedł, bo nie czuł się tu mile widziany. Kazał cię pozdrowić. - Jak na razie były to tylko słowa, które miał powtórzyć. Zupełnie jakby byli dobrymi przyjaciółmi. - Nic właściwie nie jest tak jak powinno. Sprawa z Chloe się komplikuje, a Ministerstwo nadal nic nie robi w sprawie tego zajścia w Bahance. Wiem, że miałem się nie wtrącać, ale zostawię tak tego. Sam wynajmę kogoś kto się tym zajmie - mruknął cicho, a jego głos bardziej przypominał warknięcie. Jego ramiona były wciąż spięte, a oczy czujnie rozglądały się po pubie. Dawny Scotty wracał w pełnej odsłonie.

Amy Grand

Amy trochę bała się tej ciekawości, bo dobrze wiedziała, że niezałatwione sprawy czasami przybierają niespotykany obrót. Jednak nie miała zamiaru nic mówić na ten temat. To był jego wybór i ona go zaakceptuje, wszystko będzie w porządku do kiedy jego ojciec nie będzie chciał ingerować w ich życie. Zapewne nie ucieszyłby się z takiej synowej.
Uśmiechnęła się do niego słodko i ciepło. Charles miał nieograniczone możliwości żywieniowe, zdaje się.
- Możemy iść coś zjeść, bo właściwie nie miałam jeszcze okazji. Ale zamawiam sobie jeszcze co najmniej jeden taniec dzisiaj - powiedziała kiedy zabrzmiały ostatnie takty piosenki. - A Vicky i Jill wspólnie to musi być coś bardzo niebezpiecznego i całkiem zabawnego.

Charles Campbell

Charles ujął jej drobną dłoń w swoją, a potem poprowadził w stronę stołu. Nie całkiem przypadkowo postanowił zająć miejsce obok Jillian i Augustusa, po drodze minąwszy Victorię, która kierowała się w stronę baru. No tak, ta dziewczyna nigdy nie miała dość.
- Nareszcie dorwałem naszą jubilatkę. Wszystkiego najlepszego, Jill, tego, co sobie wymarzysz - powiedział Charles, stając nad dziewczyną i nachylił się, żeby cmoknąć ją w policzek. Jill miała w sobie niesamowite pokłady ciepła, a on nie wątpił w to, że jego kobiecie przyda się rozmowa z kuzynką.

Walter Knight

Camille zawsze za dużo gadała, ale Walt chyba już do tego przywykł i nauczył się ją uciszać, kiedy zaczynała nawijać od rzeczy. Nie zamierzał się znowu bawić w nieznajomego, może dlatego, że poza francuskim nie znał innego języka obcego (nie licząc zupełnie dla niego niezrozumiałych fragmentów polskich wierszy, które kiedyś wkuł na pamięć).
Złapał Cam za rękę i przyciągnął bliżej siebie, żeby móc ją pocałować, tak na wypadek, gdyby rzeczywiście doznała amnezji.
- Cześć, mała - odezwał się miękko. - Jak tam? Bardzo zmęczona po pracy?
Te szalone tańce z Pye'em wcale na to nie wskazywały, ale Walt wolał się upewnić, zanim zgłosi ją do konkursu Jillian.

Camille van Leer

Coś jej się chyba zaczynało przypominać... Z zadowoleniem przyjęła tę nagłą bliskość. To jakby dodało jej nowych sił, co niekoniecznie jest dobrym znakiem.
- Cześć, duży - przywitała się grzecznie. Tak, zdecydowanie już pamiętała to, co powinna była pamiętać. - Nie jestem zmęczona, ale nie jestem też pewna, czy to nie jest tylko złudzenie i w pewnym momencie zwyczajnie nie przestanę się ruszać.
Oderwała na chwilę spojrzenie od Walta, do słownie na sekundę, i zanotowała, że z parkietu zmyli się Amy z Charlesem i teraz poza nią i Waltem tańczyli tylko Olivia i Scott.
- Albo wszyscy się mnie boją, albo zostanę dzisiaj królową parkietu. Kto by się spodziewał, co? - Posłała Waltowi kpiący półuśmiech przełamany jednak odrobiną rozbawienia. Zdaje się, że Walt będzie musiał wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności uciszania Camille. - Jak się czuje Jill?

Jillian Higgins

Najwyraźniej Jill i Augustusowi nie było dane posiedzieć choć przez chwilę jedynie we własnym towarzystwie. Może to i lepiej - dzisiejsza jubilatka nie chciała niczego żałować, a idiotyczna potrzeba rewanżu na Ryanie była bardzo silna.
Nie zdążyła wtajemniczyć Augustusa w szczegóły planu Walta i Victorii, bo zjawiła się Ams z Charlesem. Jillian uśmiechnęła się promiennie do chłopaka kuzynki; lubiła być całowana przez przystojnych facetów, a on z pewnością do takich należał.
- Dzięki. Cieszę się, że jednak udało ci się przyjść - powiedziała szczerze. - Tańczycie na stole? Bo robimy zawody, zbieram chętnych.
Machnęła serwetką, na której widniały dopiero trzy twarze: Vicky, Walta i jej własna.

Walter Knight

Ta paplanina Camille bywała urocza, ale w zbyt dużych dawkach potwornie irytowała Walta. Szczęście, że miał dzisiaj dobry humor - dzięki temu przewrócił tylko oczami, zamiast rzucić jakąś niemiłą uwagę. Jego dłonie powędrowały w kierunku jej talii, żeby chociaż imitowali taniec.
- Jill? - powtórzył ze zdumieniem. - A co, chora jest? Nic nie mówiła.
Ach, spostrzegawczość.

Olivia Callaghan

Toczące się wokół wydarzenia nie zasługiwały na uwagę Olivii, skoro Scotta coś trapiło. Nie była wrajemniczona w sprawę Chloe, ale tak naprawdę wcale nie chciała być. Wiedziała aż za dobrze, że cholerna przeszłość depcze Scottowi po piętach.
- Obiecałeś, że nie będziesz pakował się w kłopoty - przypomniała mu odrobinę zrezygnowanym tonem. - Jill jest cała i zdrowa, to był wypadek, a nie część jakiegoś większego planu. Nie naciskaj, bo może ci się to odbić czkawką. Proszę cię, Scott, przestań zbawiać świat na siłę.

Camille van Leer

Faceci i ich zdolność empatii. Camille tylko przewróciła oczami i krótko się zaśmiała. Wychyliła się, żeby spojrzeć w stronę stołu. Zobaczyła przyjaciółkę w otoczeniu Charlesa, Augustusa i Amy. To ją trochę uspokoiło.
- Ty jak zwykle zorientowany w sytuacji - skomentowała kąśliwie. - Chyba nie mam co liczyć na to, że opowiesz mi, co mnie ominęło na imprezie.
Powiedziała to z udawaną rezygnacją w głosie. Nieważne przecież, co było. Zresztą, najlepsze rzeczy dzieją się zawsze z udziałem Camille. Swoją drogą, nie wiedziała nawet, która jest godzina i ile czasu już minęło. Niespecjalnie ją to teraz obchodziło, szczerze powiedziawszy.

Walter Knight

Walt poczuł się urażony; skąd niby miał wiedzieć, że Jill ma jakieś problemy? Każdy je przecież ma, mniejsze lub większe. A zresztą, niby dlaczego Camille bardziej zainteresowało samopoczucie przyjaciółki niż jej osobistego faceta?
- Po co mam ci cokolwiek opowiadać, skoro i tak wszystko wiesz najlepiej? - burknął z niezadowoleniem, a potem złośliwie dodał: - Ja się całkiem nieźle bawiłem: jadłem, piłem i tańczyłem z Victorią.

Camille van Leer

Camille dałaby sobie rękę uciąć, że nie była zadowolona z przybycia Ryana i naprawdę wydawało jej się, że po tym spotkaniu nie miała szczęśliwej miny. Jillian nie była osobą, której dobrze szło udawanie emocji, wiec nawet Walter musiał coś zauważyć. Dokładnie o to jej chodziło, ale skoro nie podejmował tematu, chyba nie było aż tak źle, chociaż nie wiadomo, na ile można ufać empatii Walta. W każdym razie, najważniejsze, że Jill ma towarzystwo.
A tak poza tym, Walt nie powinien odgrywać się na Camille w ten sposób. Na jej twarzy przez sekundę, ale jednak, dało się zauważyć grymas niezadowolenia. I to nawet nie ze względu na to, że Walt spędzał czas z Victorią, przecież doskonale to widziała. Chodziło o ten kąśliwy ton, którym uraczył ją Walter właśnie przy tej informacji.
- Dobrze, że zauważyłeś, że zawsze wszystko wiem najlepiej - powiedziała, uśmiechając się kpiąco. - Ale lubię ciebie słuchać.
Tym razem rozciągnęła usta w szerokim uśmiechu z nutką czułości. W razie jakby to nie wystarczyło, żeby poprawić mu humor, jakimś cudem wspięła się jeszcze wyżej na palcach w tych szpilkach i przycisnęła na kilka chwil usta do jego policzka, a później, nie odsuwając się specjalnie, nachyliła się w stronę jego ucha.
- Fajnie, że bawiłeś się całkiem nieźle, ale dopiero teraz będziesz bawił się naprawdę dobrze - szepnęła konspiracyjnie, niemal muskając wargami jego skórę. Jeszcze by mu ślady szminki zostawiła, a fe.
Nie dała mu szansy na natychmiastową reakcję, bo od razu się odsunęła. Miała to trochę wspólnego z tym, że powoli zaczynała tracić równowagę, chociaż Walt nie był najgorszą osobą, której można by paść w ramiona.

Walter Knight

No tak, Walt prawie zapomniał, że Camille faktycznie nie umie tańczyć, a nie tylko wmawia to wszystkim dookoła. Uśmiechnął się z satysfakcją, kiedy lekko się zachwiała.
- Jesteś chętna do udziału w konkursie tańca na stole? - zainteresował się, puszczając mimo uszu jej wcześniejszą deklarację. - Trzeba jakoś rozkręcić tę imprezę.
Szkoda, że nie było Ruby i jej ciastek nafaszerowanych trawką.

Camille van Leer

Walt jest podły. Kto to widział, żeby tak naśmiewać się ze swojej dziewczyny. Widząc ten jego uśmiech miała ochotę zdzielić go po ramieniu, ale szczęśliwie dla niego zainteresował ją swoją propozycją.
- A co jest do wygrania? - zapytała z przebiegłym uśmiechem.
Przecież to najważniejsza część każdego konkursu! Co to za zabawa, kiedy nic się nie wygrywa?
Wydaje mi się, że decyzja już zapadła, ale odrobina niepewności tylko podgrzeje atmosferę.

Walter Knight

Przecież naśmiewanie się z innych ludzi było głównym sensem Waltowego życia, tuż obok jedzenia, seksu, quidditcha i alkoholu, niekoniecznie w tej kolejności. Camille powinna już do tego przywyknąć.
- Na pewno nie różowa peruka - stwierdził, z właściwą sobie złośliwością nawiązując do wydarzeń z życia Camille, o których nie powinna była mu mówić, jeśli chciała mieć spokój. - Czy ja wiem, może uścisk dłoni Jillian. Albo dożywotnia sława i chwała. Hm, to ja nie muszę brać udziału, ale chyba nie odmówię sobie tej przyjemności. Zresztą, jestem już na liście uczestników.

Charles Campbell

No tak, Charles zdecydowanie zaliczał się do kategorii przystojnych facetów, ale uznanie ze strony każdej kolejnej kobiety było dla niego przyjemne. Posłał Jillian swój półkpiący uśmiech, obserwując krótką na razie listę uczestników, przedstawioną w całkiem interesujący sposób.
- Jasne, piszemy się na to, co nie, Ams? To znaczy - ja na pewno - powiedział, machinalnie poprawiwszy rękawy swojej czarnej koszuli, zupełnie, jakby już przygotowywał się do działania.