Kino "Aurora"

Julien Cartier

Kino Aurora nie znajduje się w części rozrywkowej, bo od wielu lat nie funkcjonuje. Jest położone na obrzeżach dzielnicy kamienic i upadło kilkanaście lat temu. Kiedy pojawiły się nowoczesne multipleksy, do Aurory zaczęło przychodzić coraz mniej osób, w końcu liczba seansów zmalała, potem odbywały się tam już tylko DKF-y, a na początku lat dziewięćdziesiątych kino oficjalnie zamknięto. Dzisiaj mało kto o nim pamięta, choć czerwony i niesamowicie klimatyczny (pomimo, że już nieco zniszczony przez czas) napis "Kino Aurora" ciągle wisi nad starymi drzwiami.

Wnętrze kina jest trochę zniszczone, ale nadal na swój sposób piękne. Głównymi drzwiami wchodzi się do sporego hallu, gdzie znajduje się kasa biletowa i szatnia, a po prawej stronie jest korytarz prowadzący do toalet. Pod ścianą stoją dwa stoliki (kiedyś pewnie było ich więcej) i kilka zdekompletowanych krzeseł. Na wprost widać duże, drewniane drzwi, prowadzące do sali. Na podłodze leży ciemnoczerwona, zniszczona w niektórych miejscach wykładzina, na ścianach ciągle wiszą niektóre plakaty filmowe.

Sama sala nie jest może zbyt wielka, ale nie jest też zbyt mała. Po obu jej stronach biegną alejki, wyłożone tą samą wykładziną, co hall, krzesła też są obszyte materiałem w podobnym kolorze. Kilka z nich jest połamanych, z przodu brakuje połowy rzędu. Za salą znajduje się projektornia, do której można wejść z pomieszczenia gospodarczego za kasą biletową, albo bezpośrednio z sali. Wszystkie taśmy z filmami leżą na półkach w projektorni.

Julien Cartier

Prowadził Maisie uliczkami w kierunku Aurory. Zbliżali się już do kina. Było to zaskakująco daleko od domu dziewczyny, więc miał nadzieję, że nie zna tego miejsca.
- Znasz dobrze tę okolicę? - spytał.

Maisie Moncreiff

Maisie spędziła tu w dzieciństwie tyle czasu, że znała prawie każdy zakamarek Chrietown. Ten również. Ale - na szczęście dla Juliena - nie pomyślała o Aurorze. Nie przypuszczała, że Julien mógłby zabrać ją w miejsce, które jest zamknięte, od kiedy tylko pamięta.
- Nie bardzo - mruknęła, wciąż zaciekawiona.
Małe kłamstewko, ale jakże wygodne, prawda? Nie chciała psuć jego misternego planu. Powinien docenić.

Julien Cartier

Doceniłby, gdyby wiedział, że kłamała. Uśmiechnął się do siebie w duchu.
- To świetnie. - rzucił z szelmowskim uśmiechem.
Gdy byli już bardzo blisko kina, powiedział:
- Teraz czas na trudne zadanie. Zamknij oczy.

Maisie Moncreiff

Zadanie to zadanie, cóż. Zamknęła i pozwoliła, by działo się to, co dziać się miało. Według Juliena, oczywiście.

Julien Cartier

Złapał ją pod rękę i powiedział z uśmiechem:
- Nie bój się, nie wpakuję Cię na żaden słup.
Prowadził ją powoli w kierunku wejścia, nie było to zresztą zbyt daleko. Gdy byli już centralnie przed głównymi drzwiami, ale też nie za blisko, żeby Maisie mogła zobaczyć ten świetny napis, powiedział:
- A teraz otwórz oczy.

Maisie Moncreiff

Tekst ze słupem był kiepski i Maisie ledwo powstrzymała śmiech, ale mniejsza. Chwyciła ramię Juliena i szła tam, gdzie ją prowadził. A kiedy powiedział, żeby otworzyła oczy, zrobiła to.
Najpierw spojrzała na stare drzwi, później na napis z nazwą kina, która nigdy jej się nie podobała i w końcu, unosząc prawą brew, na Juliena.
Zupełnie, jakby chciała powiedzieć wtf?, ale jej nie wypadało.
Tak, w ogóle nie spodziewała się tego, że Julien zabierze ją dziś do kina. Do zamkniętego kina. Do zamkniętego kina, w którym będą sami.
Maisie chyba nie chciała, żeby byli tak całkiem sami.

Julien Cartier

Spojrzał na dziewczynę z wyrazem twarzy w stylu "niesamowite, prawda?" i nawet nie zauważył, że nie była do końca zachwycona.
- To jest dokładnie to kino, o którym Ci mówiłem. - powiedział z uśmiechem. - Nie ma ani popcornu, ani krzyczących dzieciaków.
Podszedł powoli do drzwi, wyjął z kieszeni kilka kluczy i otworzył nimi zamki. Nie tłumaczył, skąd je ma, nie chciał zresztą tego tłumaczyć.
Otworzył drzwi i popatrzył na Maisie z uśmiechem:
- Zapraszam. - powiedział.

Maisie Moncreiff

Weszła do środka, dalej nie do konca pewna, czy chce tam być. Tam, gdzie weszła (domyślała się, że to musi być hol), było całkiem ciemno, więc odwróciła się i spojrzała na Juliena, oczekując jakiś wyjaśnień.

Julien Cartier

Julian nie miał zamiaru nic wyjaśniać, zniknął tylko na chwilkę za ladą kasy biletowej i włączył światło w całym holu. Popatrzył na Maisie i uśmiechnął się.
- Jak ci się podoba?

Maisie Moncreiff

Rozejrzała się po pomieszczeniu, z raczej nietęgą miną, ale, widząc entuzjazm Juliena, uśmiechnęła się.
- Nigdy nie byłam w takiem kinie - odparła nieco wymijająco i podeszła do mężczyzny.

Julien Cartier

- Bo takie kina już umierają. Bardzo niewiele ich zostało. - powiedział. - A są o wiele lepsze od tych dzisiejszych.

Maisie Moncreiff

Uśmiechnęła się, odgarniając włosy za ucho.
- To przykre.
Maisie naprawdę nie umiała wczuć się w klimat tego miejsca. Mimo że było stare, było mugolskie. Zbyt mugolskie.

Julien Cartier

Wyczuł, że coś jest nie tak, ale postanowił tego po sobie nie okazywać.
- No niestety. - powiedział, po czym uśmiechnął się szeroko i otworzył drzwi od sali kinowej. - Ale póki to miejsce istnieje, zapraszam na seans.

Maisie Moncreiff

Znowu przypomniała sobie, że będą zupełnie sami i prawie się wzdrygnęła. Uważała, że pierwsze spotkania powinny odbywać się w bardziej publicznych miejsca, bo... bo tak.
Uśmiechnęła się tylko i weszła do sali.