Donnie Blackwood, 11/23 Bold Street.

Donnie Blackwood

To mogło trwać sobie godzinę, dwie, a nawet całą noc, ale po piętnastu minutach Donniemu zrobiło się niewygodnie, a oczy powoli zaczynały mu się zamykać. Cały dzień spędził w Sweet Nothings. Rose widocznie mogła tak długo, ale burczenie w jego brzuchu stało się uciążliwe.
- Na pewno nie masz ochoty czegoś zjeść, napić się? Może czekolada miętowa? - Zapytał przesuwając dłonią po jej włosach i oparł brodę o czubek jej głowy. - Albo zrobić cokolwiek poza tym bezczynnym siedzenie?

Rosalie Fradenburg

Zadarła głowę do góry, żeby móc spojrzeć Donniemu w oczy.
- Proponujesz mi coś? - zapytała kpiącym tonem. - Jestem twoim gościem, powinieneś mnie zabawiać.
To nic, że sama się wprosiła, prawda? Skoro Donnie poprosił ja, żeby została, to tak, jakby fakt, że sama tu przyszła już się nie liczył.
- Ale nie chce nic jeść, możesz wszystko zagarnąć dla siebie.
Patrzcie ją, jaka łaskawa.

Donnie Blackwood

Donnie uśmiechnął się do niej cwaniacko i uniósł brwi.
- Same złe rzeczy mogę ci zaproponować - stwierdził ze śmiechem i sięgnął po swój talerz. Miał najpierw zamiar zjeść, a później ewentualnie zjeść ją. - Masz ochotę zapalić? - Zapytał, a kąciki jego ust niebezpiecznie się uniosły. Ten wzrok też nie należał do tego codziennego Donniego. Wstał i odesłał talerz z makaronem do kuchni, a z szafki wyciągnął bletki i mały woreczek i rzucił jej to.
- Takie rzeczy robią grzeczni gryfoni.

Rosalie Fradenburg

Tym razem to Rosalie się zaśmiała, chyba pierwszy raz tego wieczoru. Wściekła woreczek w dwa palce i demonstracyjnie nim pomachała.
- Takich rzeczy nie robią grzeczni Gryfoni - zauważyła. - Tacy zwykle nie robią tego, czego nie powinni. Chyba większość Gryfonów ma taką przypadłość. Jesteście tacy poprawi.
Ostatnie zdanie niemiłosiernie ociekało cynizmem.
- Dawaj to.
Ona nie miała zamiaru się wystrzegać.

Donnie Blackwood

Donnie zaśmiał się i podszedł do niej z uniesioną brwią i wyciągniętą na dłoni zapalniczką.
- Kto ci powiedział, że wszyscy? Poza tym za dużo przebywam ze Ślizgonami ostatnio - stwierdził posyłając jej cwaniacki uśmiech. - Możesz zacząć być z siebie dumna. Ale ja najpierw zdecydowanie coś zjem. - Wyszedł by odgrzać swój makaron i wrócił z parującym talerzem. - Tylko nie waż się teraz płakać - ostrzegł ją i posłał jej złośliwy uśmiech.

Rosalie Fradenburg

No proszę, kto by pomyślał, że Donald Blackwood wyrośnie na takiego złośliwa. Jeszcze trochę a być może pozbędzie się wszystkich gryfońskich cech i będzie całkiem akceptowalny.
- Niby dlaczego? - zapytała oburzona. - To ostatnio moja ulubiona rozrywka.
Przejęła od niego zapalniczkę i zrobiła z niej odpowiedni użytek. Zaciągnęła się głęboko, a po chwili powoli wypuściła dym przez delikatnie rozchylone wargi. Przez to ryczenie nie wyglądała tak ciekawie, jakby mogła w tej sytuacji, ale chyba nie było tak źle. Niektórym zaczerwienione oczy pasują. Szczególnie tym, z błękitnymi tęczówki, a właśnie takie miała Rosalie.

Donnie Blackwood

W rzeczy samej, czerwone, przekrwione białka i opuchnięte powieki są kwintesencja piękna. Dobrze, że Donnie jakoś nieszczególnie zwracał uwagę na to połączenie. Wolał przyglądać się jej ustom, które w tej chwili były zdecydowanie bardziej zajmujące.
Szybko dojadł makaron i wziął od niej skręta, zaciągając się mocno, słodkawym dymem.
- Sadzę, że powinniśmy zmienić twoje przyzwyczajenia w kwestii rozrywek. To jest o wiele lepsze, a są rzeczy jeszcze lepsze - stwierdził po wypuszczeniu dymu z płuc. - To zdrowsze niż płacz.

Rosalie Fradenburg

Rosalie prychnęła cicho, układając głowę na oparciu kanapy. Poruszyła jeszcze kilka razy biodrami, żeby odnaleźć najwygodniejsze miejsce i w ostateczności już nie siedziała, ale półleżała i było jej naprawdę wygodnie.
- Sugerujesz mi, że jestem nudna? - mruknęła w stronę Donniego. - Lepiej, żebyś nie chciał się dowiedzieć o innych moich rozrywkach, bo mogę ci zagwarantować, że nie będą one dla ciebie specjalnie przyjemne.
No tak, zamiłowanie do czarnej magii Rosalie niejako ma po ojcu, a rzucanie złowrogich zaklęć szło jej naprawdę nieźle. I naprawdę sporo ich znała. Dużo więcej i dużo groźniejszych od tych, o których uczyli się w szkole.

Donnie Blackwood

Zabawne, że znów kończyli w podobnej pozycji na jego kanapie? Tym razem chociaż już nikt nie płakał, a nawet nie krzyczał. Donnie spojrzał na Rose spod półprzymkniętych powiek i uśmiechnął się leniwie.
- Jakbyś nie wiedziała, że jestem masochistą. Chociaż często te rzeczy związane z tobą, pozornie złe stają się całkiem przyjemne. - Tak, to było pokrętne tłumaczenie, ale w jakiś sposób podobało mu się to w jaki sposób czuł się przy niej. Jakby stąpał po kruchym lodzie. Tylko wciąż miał niejasne wrażenie, że Rose starała się utrzymać ten dziwaczny dystans.

Rosalie Fradenburg

Kruchy lód jest nieprzewidywalny, a stąpanie po nim może skończyć się porządnym uszkodzeniem organizmu, a nawet śmiercią, Donnie powinien o tym pamiętać. Nawet Gryfoni mają coś takiego, jak instynkt samozachowawczy, a przynajmniej tak uważała Rosalie.
- Pierdolisz - skomentowała krótko, ale dobitnie. Sięgnęła jeszcze raz po skręta, a później podniosła się odrobinę, przekręciła i podparła na dłoni twarz zwróconą ku Donniemu. Jakoś nie mogła sobie znaleźć miejsca na tej kanapie teraz. - Ale w jednym masz rację: jesteś masochistą. Masz tak od dziecka czy później doznałeś takiego skrzywienia?

Donnie Blackwood

Na jej podsumowanie wyszczerzył zęby i potarł zmęczone oczy. Chyba mieszanka jedzenia, ciepła, towarzystwa Rose i tego co palili sprawiała, że miał ochotę zamknąć oczy i zasnąć.
- Nie jestem pewien, ale chyba raczej to kwestia jakiejś traumy z dzieciństwa. Wiesz, to takie szlachetne, mężne i gryfońskie, znosić cierpienie w milczeniu - tym razem parsknął już śmiechem. To musiała być wina tego skręta. Odebrał go od niej i dopalił pozostałość. Spojrzał na nią rozbawionym wzrokiem i bez ostrzeżenia pochylił się by ją pocałować. Chyba sprawdzał, czy panna Fradenburg gryzie.

Rosalie Fradenburg

Próbował już nie raz i nie dwa, powinien zacząć się liczyć się z ewentualnością, że ta panna kiedyś naprawdę go ugryzie. A ugryzienie węża jest naprawdę nieprzyjemne.
To, co powiedział Donnie, sposób, w jaki zakpił z Gryfonów był tak absurdalny, że Rosalie nie mogła się nie zaśmiać, udaremniając przy okazji Dońkowe poczynania. To naprawdę było silniejsze od niej.
- To się leczy, wiesz? - zapytała ze śmiechem. - Traumę. Bo gryfoństwo jest niestety nieuleczalne. I chyba śmiertelne.
Trochę bredziła, odrobinkę, ale nikt nie może mieć jej tego za złe.

Donnie Blackwood

Donnie spojrzał na nią podejrzliwie, jakby coś mogła o tym wiedzieć. I rzeczywiście trochę bredziła, ale w przypadku ślizgonów to już nie było takie oczywiste.
- Nieuleczalne raczej na pewno, ale czy śmiertelne, nie jestem pewien. Pewnie kiedyś się przekonam - stwierdził mądrze i pokiwał głową. - O ile ty mnie nie wykończysz. O ile ja jestem masochistą, ty jesteś sadystką i chyba o to chodzi. Wiesz, w tym całym twoim problemie. Lubisz to robić ludziom - podsumował ciągle się jej przyglądając.

Rosalie Fradenburg

Czy ktoś kiedyś zastanawiał się, czy można zranić Ślizgona? Zwykle to przecież oni kąsali, a wszelkie ataki w ich stronę wydawały się zawsze bezcelowe, pobłażliwym wzrokiem obrzucali swojego oprawcę. Ale nawet oni mają uczucia. Gdzieś tam.
Twarz Rosalie nagle spoważniała, mięśnie się napięły, a w oczach błysnęło coś niebezpiecznego. Prychnęła ostentacyjnie i poderwała się z kanapy, nie siląc się nawet na drobinę ostrożności. Podeszła do okna, a po chwili odwróciła się w stronę Donniego, krzyżując ręce na piersi w obronnej postawie. Wbiła w niego ostre spojrzenie.
Nieważne, ile prawdy było w tym, co powiedział Donnie. Nie powinien kierować w jej stronę takich słów, nie powinny brzmieć jak oskarżenie.
- Nic nie wiesz - rzuciła sucho i nadal gapiła się tak, że wcale bym się nie zdziwiła, gdyby Donnie poczuł się dźgnięty.

Donnie Blackwood

Nie chodziło o ranienie jej, tylko o to co tak naprawdę sprawiało, że takie wieczory jak ten zaczynał się w podobny sposób.
- Nie wściekaj się, tylko powiedz, że tak nie jest. Zaprzecz, Rose, tylko o to chodzi - powiedział również wstając, ale o wiele mniej gwałtownie. Nie miał zamiaru pozwolić jej wyjść. - Może i nic nie wiem, ale widzę co się z tobą dzieje. Boisz się, że to prawda, tak samo jak boisz się, że to co jest między nami jest prawdziwe. - Tak, rzucał jej wyzwanie, chociaż mówił wciąż cicho i spokojnie.