Donnie Blackwood, 11/23 Bold Street.

Isabelle Clarke

Isabelle dotknęła ręką jego ramienia i poklepała go po nim w przyjacielskim geście. Chyba dopiero teraz, kiedy w końcu go spotkała, uzmysłowiła sobie, jak bardzo za nim tęskniła. Zresztą, Isabelle zawsze wysoko sobie ceniła relacje międzyludzkie i zdecydowanie nie była typem samotnika. Nigdy nie przeszłoby jej nawet przez myśl to, że może być samowystarczalna, bo z całą pewnością wiedziała, że tak nie jest.
- Nie zamierzam nigdzie znikać, Donnie. Muszę przynajmniej obejrzeć całe to miasto. - Jej uśmiech krył w sobie tyle ciepła, że powinien mu rozwiać wszystkie przykre myśli z głowy.

Donnie Blackwood

Donnie szybko pokręcił głową i zaśmiał się, popijając swojego drinka.
- Mam ci to utrudniać? Bo chyba będę musiał to zrobić, żeby nie przyszło ci do głowy wyjechać - zaśmiał się krótko nadal trzymając jej dłoń w swojej. - Będę cię musiał od czasu do czasu przekupić jakąś dobrą kolacją i porcją lodów. Może nawet te kokosanki? No i już nie będę cię musiał odprowadzać po pijaku. Teraz przypilnuję tylko, żebyś nie spadła ze schodów - Tok jego myślenia był bardzo logiczny przecież. Wstał nagle z kanapy włączając sprzęt grający i odszukał jedną z piosenek, tak okropnie starych, ale towarzyszących im niegdyś podczas prywatek. Kiedy z głośników popłynęło 'Hit the road Jack', Donnie wyciągnął do niej dłoń.

Isabelle Clarke

Jasne, jego logika była niesamowicie przejrzysta; to właśnie z tego powodu Isabelle wybuchnęła po raz kolejny swoim perlistym śmiechem, a w jej oczach zamigotały wesołe iskierki. Podała Donniemu dłoń, pozwalając wyciągnąć się na prowizoryczny parkiet. Donnie chyba nigdy nie był mistrzem tańca, ale jego ruchy miały w sobie wiele niezaprzeczalnego uroku.
- Tęskniłam za tobą, naprawdę - powiedziała Isabelle, posyłając mu spojrzenie spod firany długich rzęs.

Donnie Blackwood

Zdecydowanie nie był mistrzem, ale najgorszym z uczniów mistrzyni. Isabelle za to poruszała się z niesamowitą gracją, jakby płynęła. Donnie starał się jej nie nadepnąć i patrzył uważnie na ich stopy. Na jej słowa uniósł wzrok.
- Dobrze to słyszeć. Zdecydowanie - stwierdził poważnie, obejmując ją mocniej. No i pech, nie patrzył na stopy więc nadepnął na jej buta. Uśmiechnął się przepraszająco. - Zapomniałaś już jak beznadziejnie potrafię tańczyć? Przepraszam.

Isabelle Clarke

Isabelle roześmiała się tylko, widząc jego minę; Donnie w takiej odsłonie był naprawdę uroczy, ciekawe, czy zdawał sobie z tego sprawę.
- Nic nie szkodzi, następnym razem założę jakieś pancerne buty. Gdybym wiedziała, że cię spotkam, zrobiłabym to już wcześniej. - Posłała mu tylko odrobinę złośliwy uśmiech, a potem pozwoliła mu okręcić się wokół własnej osi. - Tańczysz, gotujesz... coś jeszcze się u ciebie zmieniło w takich kwestiach?

Donnie Blackwood

Donnie zaśmiał się słysząc jej sugestię. Nigdy nie przejmował się drobnymi złośliwościami, potrafił śmiać się nawet ze swoich małych ułomności. Cóż z tego, że nie potrafił tańczyć, skoro miał wiele innych zalet? Dobra, tylko niektórzy je dostrzegali.
- Nie jeżdżę i nie latam, a to już zupełnie do mnie nie podobne - powiedział z lekkim westchnieniem i uśmiechnął się krzywo. Obrócił nią znów i złapał akurat w momencie, gdy piosenka się skończyła. - Ale za to całkiem dobrze parzę kawę i mam wprawę we wpadaniu w kłopoty.

Isabelle Clarke

- Wpadanie w kłopoty to z całą pewnością bardzo przydatna umiejętność - stwierdziła, odrobinę ironizując, Isabelle, a potem pozwoliła Donniemu zaprowadzić się z powrotem na sofę. - Cholera, już późno, a ja mam jutro na szóstą do pracy. Będę się zbierać, co prawda daleko nie mam, ale muszę się wyspać. Doskonale wiesz, że to dla mnie istotne. - Ujęła w dłoń swoją szklankę z pewną dozą nonszalancji i dopiła resztę drinka.

Donnie Blackwood

Donnie skinął tylko, krzywiąc się lekko.
- Uciekasz. Wszystko przez to deptanie, tak? Obiecuję, że już nie będę - powiedział żałosnym tonem, a po chwili się zaśmiał. Westchnął przyglądając się jej. - Tak, sen jest istotny, ale przyjaciele też, dlatego spodziewam się ciebie niedługo w Sweet Nothings, ramach obiecanej kolacji. - Wstał, kiedy się podniosła z kanapy.
- Cóż, w takim razie zostanę sam ze swoim słodkim drinkiem. Dobrej nocy, Bella - powiedział zamykając ją w ramionach na chwilę. - Następnym razem jemy lizaki.

Isabelle Clarke

Isabelle ucałowała go w policzek, zostawiając na nim ślad koralowej szminki i odsunęła dwa kroki w tył, posyłając mu ostatnie, przeciągłe spojrzenie. Na jej ustach niezmiennie widniał uśmiech pełen słodyczy i ciepła.
- Dobranoc, Donnie, będę pamiętać o lizakach. - Odnalazła w korytarzu swoje szpilki i, nie kłopocząc się już wkładaniem ich na stopy, wyszła z jego mieszkania w kierunku swojego, przecinając dzielącą je odległość zupełnie boso.

Rosalie Fradenburg

Zapewne ciężko będzie komukolwiek w to uwierzyć, ale nawet osoba taka jak Rosalie Fradenburg potrzebuje czasem odrobiny ciepła. A może właśnie szczególnie osoba taka, jak ona. Sama na pewno nikomu się do tego nie przyzna, ba, nie przyzna tego nawet w myślach sama przed sobą. W tym świecie nawet nasze myśli mogą nie być wyłącznie nasze.
Usprawiedliwiając samą siebie w przeróżny sposób, próbowała ukryć się przed swoim własnym nastrojem. Nie chciała przebywać wśród ludzi, w swoim własnym domu czuła się obco, dlatego przyszła tu, do pustego mieszkania Donalda B. Nie było go w domu, ale to żaden problem. To nawet błogosławieństwo. Jednym prostym zaklęciem otworzyła sobie drzwi i teraz siedziała na kanapie zawinięta w koc, z kolanami podciągniętymi pod samą brodę. Patrzyła przez okno, a w dłoniach trzymała kubek z gorącą herbatą, a nie szklankę z whisky, jak zawsze. Żałosna.

Donnie Blackwood

Donald B. pracował, jak zwykle, do późna. Ostatnio miewał co raz bardziej niewyraźne przebłyski tego, że wpada w rutynę i monotonię. Ale jeszcze chociaż ten jeden dzień, zanim zrobi ze swoim życiem coś, cokolwiek, przeżyje tak samo.
Wracając do domu, wniósł za sobą zapach jedzenia i wiatru, który wiał tego dnia niemiłosiernie w Cherietown. Zdziwiły go otwarte drzwi, więc wyciągnął różdżkę z kieszeni spodni i otworzył je ostrożnie. Niemal natychmiast dostrzegł intruza, a właściwie Rose, siedzącą na jego kanapie. Chyba nie miała w zwyczaju zapowiadać swoich wizyt.
- Cześć, Rosie - wychrypiał stawiając na szafce obok wejścia pojemnik z jedzeniem na wynos. Tak, jego kolacja wciąż była w pudełku. Bez wahania w kilku krokach znalazł się obok kanapy i pochylił się, całując czubek jej głowy. - To się nazywa wtargnięcie

Rosalie Fradenburg

Słuszna uwaga, Rosalie nie miała w zwyczaju zapowiadać swoich wizyt. Tak samo nie trudziła się innymi zwyczajami, które charakteryzują ludzi dobrze wychowanych. Niektórych. Bo pewne z nich były niegroźne, a na inne trzeba było sobie zasłużyć. Szacunek trzeba sobie wypracować, to działa u wszystkich, nawet u ludzi, którzy nie przywykli zachowywać się tak wyniośle.
- Doniesiesz na mnie? - zapytała kpiąco, jak zwykle. Nie przywitała się, jak zwykle. Tym próbowała zamaskować fakt, że nie czuje się jak zwykle.
Przyłożyła kubek do ust, przez chwilę ogrzewając wargi herbatą i dopiero później upiła łyk.

Donnie Blackwood

Donnie usiadł obok niej. To było takie cudownie zwyczajne, mieć ją obok. Uśmiechnął się jak ostatni idiota i wyciągnął rękę by odgarnąć jej z twarzy kosmyk włosów.
- Nie, sam zajmę się ukaraniem cię - zdeklarował i musnął palcami jej policzek. Dopiero teraz przypomniał sobie, że nie rozebrał się nawet po wejściu do mieszkania. Wrzucił buty z nóg i rozpiął skórzaną kurtkę. - Masz ochotę coś zjeść? Właściwie przyniosłem kolację. - O to czy coś się stało będzie jeszcze czas zapytać. Nauczył się, że Rose musi sama chcieć by zacząć mówić.

Rosalie Fradenburg

Pokręciła głową. Podobno jedzenie poprawia humor, ale Rosalie jakoś nawet nie miała ochoty o nim myśleć, a co dopiero przeżuwać i przełykać. Wystarczy jej ta herbatą, którą próbuje rozgrzać się od środka, ale coś jej mówiło, że to nie jest ten właściwy sposób. Uparcie ignorowała tę myśl.
- Nie chcę - odpowiedziała, gdyby Donniemu nie wystarczył ten niewerbalny gest. - Jedz sobie, smacznego.
Nawet złośliwości nie przychodziły jej do głowy, a to wkurzało ją jeszcze bardziej. To było dla niej typowe: zachowywała się, jakby gdyby nigdy nic, później nawet nie potrafiła być kąśliwa, żeby na końcu wybuchnąć, przelać na kogoś frustrację i na dobrą sprawę nie pozbyć się problemu.

Donnie Blackwood

Donnie zauważył to jak dziwnie się zachowywała. Bycie prawie miłą nie wchodziło w zakres jej skali zachowań.
- Jak chcesz - powiedział wzruszając ramionami i wstał z kanapy, rzucając kurtkę na oparcie fotela. Został w czarnej koszulce z napisem 'najlepszy kierownik'. Prezent od kelnerek. Skierował się do kuchni, a po chwili wrócił do niej z talerzem, na którym znajdowało się spaghetti z sosem śmietanowym i dwa widelce, gdyby jednak zmieniła zdanie. W drugiej ręce niósł kubek z parującą herbatą.
- Wszystko w porządku? - Zapytał usadzając się z powrotem na kanapie i przyjrzał się jej uważnie. Zachowywała się jakby jednak coś się stało.