Mieszkanie Nathaniela Williamsa, Gordon Street, 17/2

Augustus Pye

Teraz to Nate'a ogarnęło uczucie paniki. Spojrzał na nią, zdumiony i zasmucony.
- Och, dlaczego? - spytał rozpaczliwym tonem. - Zrobiłem coś nie tak?
Było tak pięknie, tak cudownie i w ułamku sekundy wszystko się, krótko mówiąc, spieprzyło. Chciał cofnąć czas i odtwarzać sobie to wydarzenie w kółko i w kółko, ale niestety się nie dało.

Jillian Higgins

Potrząsnęła głową, zaciskając wargi.
- Nie, to ja zrobiłam coś nie tak - szepnęła, zrywając się z miejsca tak gwałtownie, że zrzuciła ze stolika szklankę, wylewając sok. Jillian wydała z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk, coś pomiędzy śmiechem a szlochem. - Przepraszam, przepraszam!
I nie czekając na jego reakcję, wybiegła z pokoju, dopadła drzwi wyjściowych i w jednej chwili znalazła się na klatce schodowej, raz po raz przeklinając się za własną, wrodzoną głupotę.

Augustus Pye

- Jillian! - krzyknął za nią, ale chyba go nie usłyszała. Usiadł na krześle, wpatrując się w zbitą szklankę. Wyjął z kieszeni spodni różdżkę, mruknął 'Reparo!', a szklanka na powrót była cała. Nalał do niej trochę wódki i wypił duszkiem, robiąc po chwili minę zbitego psa. Życie wybitnie dawało mu w kość, czego szczerze nienawidził. Wypił jeszcze trochę alkoholu, pograł trochę, tym razem w Pro Evolution Soccer i zasnął na dywanie, z joystickiem w ręku. Wyglądał doprawdy żałośnie; pijany chłopczyk, który stracił swoją szansę na wyjście z dołka.

Jillian Higgins

Nie wiedziała, co ją do tego skłoniło; czy rozmowa ze Scottem, czy wyrzuty sumienia, czy tęsknota - grunt, że stanęła przed drzwiami mieszkania Nate'a, z jego marynarką przewieszoną przez ramię. Czuła się potwornie. Najchętniej by stamtąd uciekła, ale siłą woli zmusiła się do pozostania na miejscu i wciśnięcia dzwonka.
Teraz pozostało jej tylko czekać.

Augustus Pye

Zdziwiło go pukanie do drzwi; od kilku dni żył w całkowitym letargu, myśląc tylko o ciepłych, różowych wargach, które smakowały tak słodko i... zostały mu zbyt szybko odebrane. Wstał, ociągając się, ze swojego fotela, a potem otworzył szeroko drzwi. I zobaczył TE USTA.
- Jillian! - rzekł, zaskoczony, wpuszczając ją do środka. - Nareszcie jesteś, nareszcie, bo już myślałam, że... że... - Spuścił głowę.

Jillian Higgins

Tych kilka sekund oczekiwania ciągnęło jej się w nieskończoność, ale postanowiła być cierpliwa. I jej cierpliwość została nagrodzona - oto stał przed nią 'ten piłkarzyna', jak zwykł go nazywać Scotty. Stał, patrzył na nią i chyba faktycznie ucieszył się na jej widok.
- Cześć - powiedziała.
Miała ogromną ochotę złapać go za brodę i zmusić do podniesienia głowy i spojrzenia jej w oczy, ale tego nie zrobiła. Bała się go dotknąć, naprawdę.

Augustus Pye

Zrobiło mu się przykro. To jej 'cześć' było takie... obojętne, że aż przeszły go ciarki. Westchnął.
- Jak się miewasz? - spytał, z nerwów ściskając ręce w pięści. Aż mu kości strzeliły tak głośno, że nieprzyjemnie zabrzęczało w uszach. Zaczerwienił się, westchnął i spojrzał na nią, zrozpaczony. - Bra - ko - wa - ło - mi - cie - bie - wydukał wreszcie.

Jillian Higgins

Miała zamiar jedynie wymamrotać: 'Przyniosłam ci marynarkę' i uciec do własnego mieszkania, ale zachowanie Nate'a strasznie ją rozczuliło. Zapragnęła nagle się do niego przytulić i - nie do wiary - natychmiast to uczyniła, nie przejmując się natrętną myślą Znowu to robię.
- Mnie ciebie też - oświadczyła bardzo przekonującym tonem, obejmując go mocno w pasie. Trochę jej było niewygodnie, i marynarka się gniotła, ale któż by się tym przejmował?

Augustus Pye

Och, jakże cudownym uczuciem było tulenie się do jej ciała! Nathaniel wreszcie rozpogodził się nieco, pogłaskał ją po głowie i obdarzył cudownym uśmiechem.
- Masz takie... żywe włosy. Takie piękne - rozczulił się, chwycił ją w talii i postanowił wreszcie zachować się jak facet. Pocałował ją po raz drugi, tym razem jednak bardziej namiętnie. Nie wstydził się tego, bo niby dlaczego?

Jillian Higgins

I w tej właśnie chwili Jillian zrozumiała, że tak naprawdę przyszła tu w tym właśnie celu... Nie, nieprawda. Mogłaby tylko stać koło niego, tak blisko, bliziutko, i na niego patrzeć. Ale całowanie było dużo przyjemniejsze. Oddała więc pocałunek, zastanawiając się, gdzie ona miała oczy, że nigdy wcześniej nie dostrzegła Nate'a. Przecież przez cały czas był tak blisko, a ona... OCH.
- Natie - powiedziała, kiedy wreszcie się od siebie oderwali. Wyciągnęła dłoń i pogłaskała go po policzku. - Wybaczysz mi?

Augustus Pye

Uśmiechnął się do niej leciutko. Żadne słowa nie byłyby w stanie opisać tego, jak bardzo był w chwili obecnej szczęśliwy.
- Och, Jillian, ja nie mam czego ci wybaczać. Przecież nic nie zrobiłaś - powiedział, całując ją w czubek głowy. Czuł się jak nastolatek; wszystko wydawało mu się piękne. Był, po raz pierwszy od dawien dawna w stanie prawdziwej euforii. - A teraz, chcesz się gdzieś przejść? Napić? Poprzytulać? W sumie, to ostatnie będziemy robić tak czy siak, czy tego chcesz, czy nie. - Uśmiechnął się po raz kolejny.

Jillian Higgins

Patrzyła na Nathaniela, mimowolnie szczerząc zęby. Miał takie ładne oczy. I usta. I brwi. I włosy. I cały był taki, taki... Już sam fakt, że skłaniał Jillian do zupełnie nienaturalnych zachowań, świadczył o jego wyjątkowości.
- Przejdźmy się - zaproponowała bez namysłu. Skuszona wizją bycia tak blisko niego, zapragnęła pochwalić się tym całemu światu. - O, aha, przyniosłam ci marynarkę.
Wyciągnęła w jego stronę dziwacznie skłębioną masę materiału.

Augustus Pye

Mimowolnie roześmiał się, widząc nieco pogniecioną marynarkę.
- Och, możesz ją teraz założyć. Możliwe, że znów będzie zimno, w końcu jest już wieczór. - Wyjął z kieszeni klucze i zamknął za nimi drzwi. Objął ją i wyszli razem w ciemną noc, aby manifestować wszystkim, że, cóż, chyba właśnie zostali parą.

Augustus Pye

Dotarli do jego domu, zmarznięci, z zarumienionymi od zimna policzkami i błyszczącymi oczami (najprawdopodobniej ze szczęścia).
- Napijesz się czegoś? - spytał Nathaniel, zamykając za nimi drzwi. Szczerze mówią to, co mieli robić za chwilę było mu zupełnie obojętne; najważniejsze było to, że był tu z Jillian.

Jillian Higgins

Kiedy weszła do mieszkania, odczuła natychmiastową ulgę. Strasznie zmarzła, więc propozycję Nate'a przyjęła z wielkim entuzjazmem. Miała ogromną ohotę na swoją ulubioną herbatę cynamonową, ale cudów nie wymagała - w zupełności wystarczy jej zwykła.
- Czegoś ciepłego, koniecznie.
Objęła się ramionami i zaczęła pocierać dłońmi zziębnięte ręce.