Mieszkanie Jillian Higgins przy Gordon Street 17/7

Augustus Pye

- Nie przejmuj się. Też nie radzę sobie z wieloma rzeczami, ale już do tego przywykłem. - Uśmiechnął się lekko. Nagle w głowie zaświtał mu pewien pomysł. - A ty mi coś obiecałaś - rzekł, całując ją w policzek. - Pokaż mi swoje obrazy, moja artystko - dodał z entuzjazmem. Naprawdę chciał zobaczyć prace Jillian. Chciał wiedzieć o niej wszystko. W końcu... chyba tworzyli już jako - taki związek, prawda?

Jillian Higgins

Uśmiechnęła się lekko. Zawsze miała pewne opory przed pokazaniem komuś swoich dzieł po raz pierwszy, choć wiedziała, że ludzie nie są skorzy do mówienia prosto z mostu, że coś im się nie podoba. I nawet kiedy się zachwycali, Jill wiedziała, że tak naprawdę mogą myśleć coś zupełnie odwrotnego i za plecami krytykować nie tylko jej obrazy, ale także ją samą.
- Okej. Chodź. - Zacisnęła palce na jego dłoni i pociągnęła go w stronę pracowni.

Jillian Higgins

Jillian dostała prezent od rodziców. Pierwszy raz od lat. Nie był on bynajmniej ich wyrazem miłości i przywiązania do córki, stanowił raczej balast, którego pozbyli się w humanitarny sposób.
Parę dni temu panna Higgins siedziała przed telewizorem, oglądając jakiś durnowaty serial, gdy nagle usłyszała przeraźliwy trzask i tuż przed nią zmaterializował się... skrzat domowy. Wyjaśnił jej, że służył państwu Higgins przez ostatnie dwa lata, ale jest już za stary na ciągłe podróże, kolejnej mógłby nie przeżyć. Rodzice Jill chcieli go uwolnić, ale ubłagał ich, żeby tego nie robili. Koniec końców któreś z nich wpadło na pomysł wysłania go do córki. Niech ona decyduje, co z nim zrobić. I zdecydowała. Przygarnęła stworzenie pod swoje skrzydła, z ulgą przyjmując jego pomoc przy sprzątaniu i przyrządzaniu posiłków.
Właśnie zjadła kolację i postanowiła wybrać się na wieczorny spacer. Przyodziała więc flanelową koszulę w kratę, sięgającą do połowy uda, lniane beżowe spodnie i lekkie baleriny w kolorze butelkowej zieleni (czuła się w nich jak bez butów) i wyszła z domu, żegnając Fila obietnicą powrotu przed północą.

Camille van Leer

Odnalezienie mieszkania Jill nie było proste, ale się udało. Wystarczyło trochę magii, perswazji i uroku osobistego. Tak czy siak, miała adres i zero pewności, czy zastanie Jillian w domu i jaka będzie jej reakcji. Wszak nieładnie tak wpadać bez zapowiedzi. No nic, najwyżej na nią nakrzyczy. W sumie trochę się jej należy.
Podniosła rękę i zapukała do drzwi.

Jillian Higgins

Nie do końca bez zapowiedzi, w końcu wczoraj się wstępnie umówiły. A że nie było im dane dogadać szczegółów... No cóż, można się doszukiwać winnych. Chyba znam typ Camille.
Jillian była w domu, bo od samego rana lało. Ale nie nudziła się - zamknęła się w pracowni i malowała. Nie od razu usłyszała pukanie - ach, ten artystyczny trans. Całe szczęście Fil był na stanowisku.
Fajnie, jak drzwi otwiera domowy skrzat, nie?
Skłonił się nisko i zaprosił do kuchni, a potem zniknął.

Camille van Leer

Wow! Skrzat domowy! Jaki fajny!
Rozejrzała się po kuchni. Wyglądała całkiem miło i porządnie, to pewnie zasługa tego skrzata. I zdecydowanie była większa niż jej własna. Duża kuchnia to podstawa dla ludzi lubiących pichcić. Ale nie można mieć wszystkiego. Naszła ją ochota, żeby coś przyrządzić, ale chyba nieładnie tak się rządzić w cudzej kuchni. Ale nie mogła sobie odmówić usadowienia się na wygodnym blacie.
Usiadła i czekała na Jill.

Jillian Higgins

Mogłaby coś ugotować, Jill byłaby wniebowzięta.
Stała przy sztalugach i w zamyśleniu mazała pędzlem po swoim przedramieniu, nie oszczędzając rękawów lnianej koszuli, kiedy do pracowni wszedł Fil i oznajmił jej, że ma gościa. Przez chwilę była w takim szoku, że pomyślała, iż skrzat żartuje. Wytarła jednak ręce w brudną od farby ścierkę, która kiedyś była białym kawałkiem prześcieradła, i ruszyła do kuchni.
- Camille! - Stanęła jak wryta w progu kuchni. Nie spodziewała się jej tutaj. I poczuła się odrobinę zawstydzona swoim wyglądem - była cała umazana farbą, jak zwykle.

Camille van Leer

Uśmiechnęła się do Jill promiennie i zeskoczyła z blatu.
- Znalazłam cię! - Bardzo błyskotliwe, na pewno by się nie zorientowała. - Wybacz, że wczoraj tak uciekłam. - Nie zamierzała rozwijać tego tematu, przynajmniej nie z własnej woli.
Spojrzała na trochę zakłopotaną Jillian. No tak, w końcu obca osoba zjawia się w jej domu, kiedy pracuje.
- Ładny masz kolor na policzku.

Jillian Higgins

Amarantowy. A na lewej ręce krwistą czerwień.
- Przepraszam. - Uśmiechnęła się. - Nie spodziewałam się, że przyjdziesz. Jak tu trafiłaś?
Mocniej podwinęła rękawy, chociaż to nie miało większego sensu - i tak upaćkała je niemiłosiernie. Nie jej wina, że podczas malowania przestawała zwracać uwagę na wszystko inne.
Przypomniała sobie o dobrych manierach.
- Och, ale oczywiście bardzo się cieszę, że jesteś. Zrobię ci herbaty, co?

Camille van Leer

Och, słodko wyglądała! Jak dziecko umazane czekoladą. Tak, wiem, pannaHiggins nie przepada za dziećmi.
- Mam swoje sposoby. - Camille uśmiechnęła się enigmatycznie. - Ale bądź spokojna, nie zamierzam cię nękać.
I poprosiła o zieloną herbatę.

Jillian Higgins

Zanim Jillian zdążyła się zabrać za przygotowywanie herbaty, poczuła, jak coś ją smyrnęło po nogach. Spojrzała w dół i jej oczom ukazał się Fil. Westchnęła. Nie przywykła jeszcze do jego obecności.
- No dobrze - mruknęła w odpowiedzi na jego pełne wyrzutu spojrzenie. - Dla Camille zielona, na napiję się cynamonowej.
Usiadła przy stole, odgarniając z twarzy włosy, które wyswobodziły się ze skręconego naprędce nad karkiem węzła.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że przyjmuję cię w kuchni - odezwała się do Camille. - Tylko tu są jako takie warunki. - Jej samej to nie przeszkadzało, ale goście różnie reagowali.

Camille van Leer

- Zwariowałaś? Na imprezach najlepsze rzeczy dzieją się właśnie w kuchni! - Sama przyjmowała by gości w kuchni, ale ciężko poruszać się tam w większą ilość osób niż jeden.
- Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam ci za bardzo w tworzeniu dzieła za miliony. Nie wybaczę sobie, jeżeli przeze mnie straci na wartości.

Jillian Higgins

Roześmiała się. Nie potraktowała słów Camille w kategorii podlizywania - ta dziewczyna chyba naprawdę wierzyła, że Jillian ma talent. Ona sama uważała, że malowanie to jedyna rzecz, w której jest naprawdę dobra. Może nie rewelacyjna, ale... no, znała swoją wartość. Postanowiła odpowiedzieć komplementem.
- A ja mam nadzieję, że dziełami za miliony okażą się twoje portrety. O ile nie zmieniłaś zdania i nadal chcesz, żebym cię namalowała.
Skrzat z niewielkim trudem postawił dwie herbaty na stole.
- Dziękuję, Fil. - Odprawiła go gestem dłoni.

Camille van Leer

Również podziękowała za herbatę.
- Właśnie chciałam o tym powiedzieć. Chyba nie będę mogła się zgodzić. - Widząc zdziwioną minę Jillian nie mogła się nie roześmiać. - Przepraszam, żartowałam. Nie, nie zmieniłam zdania.
Wsypała jedną łyżeczkę cukru do herbaty i energicznie zamieszała.
- To od czego zaczynamy?

Jillian Higgins

Jillian zastanowiła się przez moment. W portretach najważniejsze było to, żeby, prócz wyglądu, przedstawić też wnętrze człowieka. Namalować oczy, które przekażą coś odbiorcy, nie będą puste.
- Od wywiadu - oznajmiła więc, odwdzięczając się Camille, która miała teraz podobną minę do tej sprzed chwili panny Higgins. - Musisz mi coś o sobie opowiedzieć.
Objęła swój kubek obiema dłońmi. Zrezygnowała z cukru.
- Jesteś czarownicą - bardziej stwierdziła niż zapytała.