Szpital

Camille van Leer

Camille się zgodziła i zasiadła na fotelu, na którym przed chwilą siedziała. I opuściła głowę na biurko, trochę za bardzo uderzając czołem o jego blat. Dobrze, że August sobie poszedł, bo liście laurowe jakoś bardzo głupio jej się skojarzyły. Jej wyobraźnia chyba też wymaga leczenia. Intensywnego i natychmiastowego. Chyba trochę za bardzo dosłownie potraktowała słowa 'bez togi'. Głupia wyobraźnia.
Siedziała tak, dopóki nie usłyszała dźwięku charakterystycznego dla otwierania drzwi. Gwałtownie podniosła głowę, czując, jak znów w niej wiruje i jednocześnie mając nadzieję, że nic jej się nie odcisnęło na czole.
Augustus podał jej herbatę. Spojrzała na swoją fiolkę z eliksirem uzdrawiającym.
- Krew trolla, fuj - wyraziła swoją opinię i po krótkim wahaniu wlała do gorącego napoju trochę magicznego specyfiku. - Możesz sobie tak siedzieć i gadać z pacjentkami, którym nie zamykają się usta?
Nie, żeby miała coś przeciwko temu. Właściwie to bardzo miło z jego strony, że zaoferował jej herbatę.

Augustus Pye

Augustus zajął miejsce naprzeciwko Camille i natychmiast pociągnął spory łyk kawy z plastikowego, brązowego kubka. Był paskudny, kawa też była jakąś lurą, coś okropnego.
- Właśnie mam przerwę na lunch, poza tym na korytarzu chwilowo nikt na mnie nie czeka. - Posłał jej kolejny z serii miłych uśmiechów i rozsiadł się wygodniej na fotelu. - Powinnaś poczuć chociaż delikatną poprawę za jakieś kilka minut. Co ci się stało w czoło? - zapytał, widząc na nim jakieś czerwone wgniecenie.

Camille van Leer

W jakie czoło? Camille automatycznie podniosła do niego rękę i potarła skórę, zupełnie, jakby mogło to pomóc w jakikolwiek sposób.
- Oparłam głowę o biurko, ale zbyt miękkie to ono nie jest - powiedziała z przezabawnym niezadowoleniem. W końcu to biurko, nie łóżko, czego się spodziewałaś, Camille? - Dlaczego nie pracujesz w Świętym Mungu? Tam się dzieją chyba ciekawsze rzeczy niż w niewielkim miasteczku, nawet, jeśli mieszka w nim sporo czarodziei. I chyba mają lepszą kawę.
Tak, Camille zauważyła grymas niezadowolenia na twarzy Augustusa, kiedy patrzył na kubek. A zaraz pociągnęła łyk ze swojego, mając nadzieję, że te kilka minut o których mówił szybko minął. I kichnęła, znów trzykrotnie. I przeprosiła. Mocno ściskała kubek w dłoniach, mając nadzieję, że od tego zrobi jej się cieplej.

Augustus Pye

Jak miał jej teraz wytłumaczyć, że chodziło o zaspokojenia wewnętrznych potrzeb? Że po prostu chciał się trochę porządzić, bo uwielbiał mieć władzę nad innymi? To chyba nie zabrzmiałoby najlepiej, chociaż w pełni oddałoby jego charakter.
- Pracowałem w Św. Mungu przez jakiś czas. Ale dostałem stąd dość interesującą propozycję, poza tym miałem dość zgiełku dużego miasta. - Augustus wypił kolejny łyk kawy, tym razem próbując już nie wyrażać mimiką twarzy swojego niezadowolenia z powodu jej słabych walorów smakowych. - Tutaj jestem szefem oddziału - podsumował.
Och, Augustus, jaki ty jesteś męski i władczy.

Camille van Leer

Kobiety uwielbiają mężczyzn u władzy!
- Wow - skomentowała krótko, ale nie było w tym nic z szyderstwa. To naprawdę zrobiło na niej wrażenie. Augustus był raczej młodym człowiekiem, przynajmniej na takiego wyglądał, a już jest szefem oddziału. Na takie stanowiska pracuje się latami. No ale w końcu to Krukon, mogła się tego spodziewać. - Ale mnie kopsnął zaszczyt. Masz już swoją osobistą asystentkę?
Zaśmiała się, ale w dalszym ciągu patrzyła na Augustusa z czymś na kształt podziwu. Chociaż pewnie liczył na coś więcej niż uznanie ze strony niewyrośniętej, trzęsącej się z zimna jak osika, pochylonej nad kubkiem z herbatą dziołszki z niezdrowymi wypiekami na twarzy.

Augustus Pye

Augustus znowu się uśmiechnął - szerzej, odsłaniając białe, równe zęby, za które niektórzy zapłaciliby fortunę u stomatologa.
- Nie, ale mam swój zespół. Wykwalifikowani uzdrowiciele, jest nas tutaj siedmiu, łącznie ze mną. - Odstawił kubek na stolik, przez chwilę patrząc na wgniecenie w plastiku, a potem ponownie spojrzał na Camille. - A co, szukasz pracy? - W jego głosie pobrzmiewało uprzejme zainteresowanie.

Camille van Leer

Może Augustus powinien reklamować kliniki stomatologiczne?
- Wiesz co? Właściwie to tak, powinnam sobie znaleźć jakieś zajęcie. - Nie chciała tego mówić, ale samo jej się wyrwało. Cholerna gorączka. - Ale jeśli chodzi o jakiekolwiek magiczne leczenie to potrafię tylko rzucać kilka zaklęć pierwszej pomocy. Nie jestem pewna, czy byłabym dobrą asystentką - zaśmiała się. No dobra, może jeszcze potrafiłaby uwarzyć kilka prostszych eliksirów, jeśli miałaby do tego odpowiednie miejsce, składniki i księgę.
Wzięła kolejny łyk herbaty. Cynamon jej chyba nie szkodził.

Augustus Pye

- Rozumiem. Ale zawsze mogłabyś prowadzić rejestr pacjentów, przy okazji może byś się czegoś nauczyła. O eliksirach, medykamentach i innych tajemnicach ludzkiego ciała. - Uśmiechnął się enigmatycznie, kładąc dłonie na biurko. No tak, wiedza; ona zawsze przesłaniała Augustusowi inne ciekawostki życia. - Zastanów się nad tym. - Nie mógł jej powiedzieć, że zatrudniłby ją ze ściśle egoistycznych pobudek; wszyscy jego "podopieczni" byli starsi od niego. I nie zawsze przychylni, bo uważali, że taki smarkacz nie powinien w tak ekspresowym tempie dorobić się takiego stanowiska.

Camille van Leer

Na naukę nigdy nie jest za późno, prawda?
Camille przez chwilę patrzyła na Augustusa szeroko otwartymi oczami. Nie była pewna, czy jej nie do końca sprawny umysł nie płatał sobie z niej figli. Jakoś nie mogła uwierzyć, że proponuje jej pracę tak właściwie bez żadnych podstaw. Ale chyba będzie musiała, bo Augustus nie wyglądał, jakby żartował. W zasadzie chciała iść na studia, ale te mogłaby zacząć dopiero od października. Do tego czasu musi coś robić.
- Przemyślę to - obiecała. - Chociaż w sumie mogłabym spróbować. Tylko najpierw musiałbym się wyrwać na chwilę z tego miasta, zanim zostanę tu uziemiona przez pracę - znów się zaśmiała. Ona naprawdę mówi takie rzeczy? Zmierzyła Augustusa rozbawionym spojrzeniem i uśmiechnęła się złośliwie. - Przyznaj się, po prostu chcesz mieć kogoś, kto będzie ci latał po dobrą kawę.

Augustus Pye

Augustus znów się zaśmiał - jednak, ta dziewczyna była całkiem błyskotliwa, zwłaszcza jak na osobę dość solidnie przeziębioną.
- Częściowo tak. Muszę wykorzystywać swoje przywileje - odparł, a potem podrapał się chwilę po brodzie, na której widniał trzydniowy zarost. - Ale poza tym, po prostu ktoś taki by się tu przydał. Należałoby to trochę usystematyzować. - Zauważył, że policzki Camille zrobiły się bledsze. - Czujesz się lepiej? Eliksir pomógł? - No cóż, nie zapominajmy, że Augustus przede wszystkim był uzdrowicielem.

Camille van Leer

No bo Camille nie była głupią dziewczyną. Może nie cechowała się tym fanatycznym pędem do nauki i nie przyswajała wiedzy tak szybko jak Krukoni, ale inteligencji nie można było jej odmówić. Mimo koloru włosów.
- No dobra, mogę się na to zgodzić, ale pod warunkiem, że się czegoś nauczę - zastrzegła. Jak już miała być dziewuszką na posyłki to przynajmniej z jakimś profitem. - I tak, chyba mi już trochę lepiej. A na pewno nie gorzej.
Nadal czuła się paskudnie, bo to przeziębienie było naprawdę fatalne, ale rzeczywiście - było trochę lepiej niż kiedy tu przyszła. I tak pewnie wygrzebywać się będzie z tego przez parę dni, ale uśmiechnęła się do Augustusa z wdzięcznością.

Augustus Pye

- To dobrze - stwierdził Augustus, chwytając w dłoń plastikowy kubek i szybko dopił resztę kawy, która już zdążyła wystygnąć. Chwilę później wykonał precyzyjny rzut do kosza na śmieci, kubek trafił w sam jego środek. - Za trzy - stwierdził Augustus, przenosząc spojrzenie na Camille, która według niego wyglądała już zdecydowanie lepiej. Oczywiście wysnuł tą tezę na podstawie długotrwałej obserwacji pod ściśle medycznym kątem.

Camille van Leer

Camille podążyła spojrzeniem za kubkiem i zobaczyła, jak spada do środka kubła na śmieci. Przez chwilę się w niego wpatrywała, jakby spodziewała się, że kubeczek zaraz wyskoczy z powrotem. Nic takiego nie miało miejsca.
Utkwiła więc znów spojrzenie w Augustusie.
- Tylko mi nie mów, że prócz tego, że jesteś szefem oddziału to jesteś jeszcze gwiazdą koszykówki. - Uśmiechnęła się niewinnie. - Grywasz potajemnie czy to tylko taka rozrywka między jednym pacjentem a drugim?
A propos koszykówki, musi odzyskać swoją piłkę, która zaginęła ponad pół roku temu. Ciekawe, czy Walter zabrał ją wtedy z tego boiska. Och, i musi się odegrać.

Augustus Pye

- Koszykówka? - zaśmiał się Augustus, przez chwilę zapatrzywszy się na kosz na śmieci. Jakby był jakiś interesujący, cholera. - Nie, raczej nie. Lubiłem ją kiedyś oglądać, NBA to klasa sama w sobie. Nie mam zbyt wiele czasu na to, żeby uprawiać sport, a jak już, to wybieram tenis. - No tak, tego można się było spodziewać; jego szczupła sylwetka, sprężyste ruchy - to wszystko pasowało idealnie do tego sportu. Poza tym, Augustus zawsze twierdził, że tenis jest sportem pełnym klasy. Nie bez powodu honoraria za zwycięstwa w Wielkim Szlemie były jednymi z największych. - A ty? Uprawiasz jakiś sport? - Posłał jej jedno ze swoich spojrzeń, w jego ciepłych, czekoladowych oczach było coś intrygującego.

Camille van Leer

Oj, było. Dlatego Camille przez chwilę przypatrywała się tym oczom, próbując zebrać myśli.
- Raczej nie ograniczam się tylko do jednego sportu - powiedziała wymijająco. - Czasem zagram w kosza, czasem w nogę, czasem polatam na miotle a czasem wymyślę jeszcze coś innego. Ostatnio wybrałam się na basen, ale kiepsko się to dla mnie skończyło. - Rozłożyła bezradnie ramiona. Nie ulegało wątpliwości, że to jej przeziębienie jest wynikiem właśnie tego wybryku. Dokładnych okoliczności Augustus jednak znać nie musiała. Zaśmiała się w duchu na samo wspomnienie. Fajnie czasem zrobić coś głupiego.